Yoga Blog
Gewenning
Wat hou ik toch van mijn kinderen. En wat ben ik toch blij dat ik yoga heb tijdens de eerste week van de zomervakantie. Hoe deed ik dat, die dagen dat ik er nog hele dagen thuis een stel rond had kruipen-liggen-lopen en nooit langer dan drie kwartier voor mezelf had? Achteraf gezien geen idee eigenlijk.
Ik weet nog wel dat ik er destijds weinig moeite mee had. Je weet niet beter en groeit mee in zo’n ritme. Een heel boek uitlezen werd een vage herinnering. Het avondeten ook daadwerkelijk proeven een illusie. Ik leerde douchen en ontbijten in een tempo waar een doorgewinterde Commando zijn baret voor zou afnemen. Als het eerste kind van de dag zich later dan vijf uur ’s morgens meldde, beschouwde ik dat als uitslapen.
Ik sliep sowieso jarenlang geen enkele nacht door en ook dat ging prima. Ik wist wel dat als ik ooit weer wel zou gaan doorslapen, dat ik dan nooit meer terug zou kunnen. Een tweede ronde chronische baggernachten zou ik waarschijnlijk niet overleven. Dat is ook een van de redenen dat we niet al te veel jaren tussen de kinderen wilden. Het was steeds nu of nooit.
Het voordeel van bovenstaande is dat Sjoerd en ik bij elke uitdaging, tegenslag of dreigende gifaanval op onze relatie kunnen zeggen: Lief, als we acht jaar lang gebroken nachten, vol vieze luiers, afgekapte vrijpartijen, weigerende boeren, sprongen en tepelkloven hebben overleefd, dan overleven we dit ook.
En dat deden we en dat doen we. Ik ben dol op onze meestal ongeoliede machine die van pure liefde aan elkaar hangt. En van humor. En sarcasme.
En dan, uit het niets, gaat de oudste even alleen op de fiets boodschappen doen, vertrekt de tweede naar een afspraakje in de bieb, zie ik de derde überhaupt nauwelijks omdat ie altijd buiten speelt met zijn vriendjes en veegt de jongste zijn eigen kont af.
En dan, ineens, moet ik de handleiding van de wekkerradio erop nakijken om erachter te komen hoe ik in godsnaam het alarm moet aanzetten, omdat geen kind me nog wakker roept.
En dan, plots, ben ik lachwekkend genoeg gebroken na een simpele golf van buikgriep die slechts drie nachten duurde.
Een boek lezen, een goed gesprek, een hele maaltijd zonder dat er ook maar 1 beker water omvalt. Een warm naakt lijfje dat in het weekend pas om half acht zachtjes in het grote bed kruipt, een slungelig lang lijf dat me een onhandige, maar welgemeende knuffel geeft. Ik schat alles op waarde. En die eerste week van de zomervakantie, wanneer iedereen even moet wennen aan de vrijheid, het ritme en elkaar, die gaat voorbij. En als ik in de tussentijd mezelf even kwijt ben te midden van al het tumult dan sluip ik naar zolder, rol mijn matje uit en is daar Yoga. Helemaal voor mij alleen.
Namasté
Chantal
