Hoe dan.
Zo, besloot ik. Dan ga ik vanaf nu eens even flink mijn hart openen. Ik deed mijn ogen dicht en wachtte. Ik weet niet wat ik dacht dat er zou gebeuren of wat ik precies verwachtte te voelen. Maar een soort liefdevolle, warme en verhelderende sensatie in mijn borstkas was leuk geweest, misschien hoopte ik zelfs op een bijpassend ontgrendelend geluidje erbij.
Niets van dat alles viel me ten deel. En toen realiseerde ik me dat ik eigenlijk geen flauw idee had hoe dat er in de praktijk aan toe gaat: met een open hart leven.
Een tijdje terug vroeg ik me af of je kan leren om je bewuster te worden van andere mensen en hun energie of dat dat een aangeboren cadeautje is wat slechts enkelen toebedeeld is. Pas sinds yoga in mijn leven is gekomen ben ik me gaan interesseren voor mijn medemens. Waar ik me voor die tijd het liefst zo min mogelijk bewust was van mensen, groeide tijdens het lesgeven de wens me ook op dat gebied te ontwikkelen.
Dat betekende dat ik een heleboel vastgeroeste overtuigingen waar ik eerlijk gezegd behoorlijk dikke vrienden mee was, tegen het licht moest houden en opnieuw de keuringsdienst moest laten passeren. ‘Ik ben blind voor emoties van anderen, doof voor stemmingen en gevoelloos voor energieën. Ik vind mensen ingewikkeld en vooral heel veel werk. Ik weet niet eens wat er bij mezelf vanbinnen omgaat, laat staan bij anderen.’ Ik schud er zo een paar uit mijn mouw.
Uiteindelijk vroeg ik mijn leraar of er nog hoop voor me was en zo ja, wat nu te doen. Er was nog hoop. Hij zei me dat ik gewoon een beetje beter zou willen leren opletten. Een beetje meer opmerkzaam zou willen worden. En dat ik daarvoor alleen maar mijn hart een beetje meer zou willen openen.
Handenwrijvend en tevreden dat ik zelf iets zou kunnen bijdragen aan het geheel kweet ik me aan mijn nieuwe taak. Dat doe ik graag: geef me een doel en als een malle ga ik tekeer. Uiteraard eerst een nieuw schriftje kopen waar ik een stappenplan en alle benodigde lijstjes in kan noteren. En dan gaan met die banaan. Kom op Tal, open dat hart. En snel een beetje.
Zo zat ik daar met mijn nieuwe missie. Met niets dan lege pagina’s in mijn nieuwe schriftje. Leven met een open hart bleek mij helemaal niets te zeggen. Hoe ziet een open hart er in hemelsnaam uit in het dagelijks leven. Dus toen ben ik gaan nadenken. Waarschijnlijk betekent leven met een open hart voor iedereen wat anders. Wat zou het voor mij kunnen betekenen?
Misschien betekent het voor mij wel dat ik eerste gedachten en gevoelens ter discussie zou kunnen stellen op het moment dat ze opdoemen in omstandigheden waarin ik me ongemakkelijk of uitgedaagd voel. Misschien zou ik door die eerste automatische gedachten en gevoelens heen kunnen ademen om te zien wat er eigenlijk onder verscholen zit. Misschien wel durven uitnodigen wat er dan bovenkomt. Misschien wel het loslaten van onverschilligheid en onaantastbaarheid als beschermend schild.
Misschien wel gewoon wachten, een beetje beter om me heen kijken en zien wat ik kan opmerken.
Hè lekker, toch een soort lijstje!
Chantal
