Geen woorden voor
Gedachten omzetten in woorden is altijd een uitdaging voor mij geweest. Ik heb een zachte stem, dus volume is voor mij nooit een makkelijke manier geweest om gehoord te worden. Als ik in een groep wat begon te zeggen en niemand mij hoorde, hield ik al snel weer mijn mond. En als ik wel gehoord werd, reageerde mijn lijf door te blozen. Daar schaamde ik me dan voor, waardoor ik plots niet meer wist wat ik ook al weer te vertellen had.
Nu vond ik vroeger sowieso dat ik niet veel te zeggen had. Ik keek vol bewondering naar mensen die, in mooie volle zinnen, allerlei woorden produceerden. Geanimeerde gesprekken waarin mensen discussieerde over diverse interessante onderwerpen.
……En ik hield me stil……..
Later in mijn leven vond ik dat ik me daar nu echt maar eens over heen moest zetten. Ik sprak me (intern) ferm toe en dwong mezelf te praten. Er rolde woorden uit mijn mond, maar echt iets zeggen deed ik niet. En al helemaal als er dan iemand iets terug zei, raakte ik totaal buiten mezelf. Of misschien juist totaal in mezelf, in mijn hoofd wel te verstaan. Gedachten als: “snel, geef een antwoord” of “jemig, hoe red ik me hier uit” zorgde voor chaos.
……..En ik zweeg……
Het voordeel van weinig zeggen, is dat je ruimte hebt om te observeren. Tenminste zo werkt dat voor mij. Als ik me in een groep bevond, waar iedereen “gezellig” met elkaar aan het kletsen of “diepzinnig” aan het discussiëren was, nam ik het geheel in me op. Ik luisterde, keek en voelde. En daar zat ik op mijn gemak. Ik realiseerde me dat er, met de woorden die klonken, eigenlijk bar weinig echt gezegd werd. Ik zag dat, met lichaamstaal, juist heel veel uitgesproken werd, wat niet gehoord werd. En ik voelde dat er van alles werd uitgestraald, wat niet (bewust) werd opgepikt.
…..En ik was stil…..
Het is een hyperintelligente en waanzinnig intrigerende en complexe samensmelting van kleine deeltjes.
In de jaren die volgden heb ik me vooral bezig gehouden met de taal die het lichaam spreekt. Mijn lijf spreekt tot mij. Het geeft perfect aan hoe ik ervoor sta. Het vertelt mij of ik gespannen ben en of iets of iemand goed voor mij is. Het is een hyperintelligente en waanzinnig intrigerende en complexe samensmelting van kleine deeltjes. Het spreekt haar eigen taal. En het enige wat ik hoef te doen, is luisteren.
……En ik ben stil……
Het lichaam spreekt ook tot anderen. Ik vind het heerlijk met lichaamstaal te spreken. Het kent zoveel facetten en klanken (bewegingen). Het is soms veel makkelijker iemand de rug toe te keren, dan om te zeggen dat diegene je niet bevalt. Of om juist iemand een handreiking te doen. En als iemand met zijn handen in zijn haar zit, zegt dat best veel. Als ik voel dat ik met mijn rug tegen de muur sta, doe ik een stap naar voren.
……En verder ben ik stil…….
Alhoewel ik tegenWOORDig ook best mijn mondje roer, en ook vind dat ik wat te vertellen heb, houd ik me nog graag stil. Maar nu is het een keuze. Stilte en stil zijn heeft waarde. Het kan je bewuster en wijzer maken. En er is zoveel meer dan wij in woorden kunnen vangen.
“ -Stilte is niet afwezigheid van geluid. Stilte is de diepste klank.-“
Tao Meng
Stil.
Namasté.
Esther
