Help!

Ongelofelijk! Wat is dat toch met ons mensen? Ons vrouwen? Of misschien alleen met mij? Nee, vast niet. Waarom is het toch zo godsonmogelijk om om hulp te vragen. Wat is er daar nu toch zo moeilijk aan. Wat denken we dat er zal gebeuren op het moment dat we aangeven dat we het niet alleen kunnen?

Is het de angst om het beeld van de sterke vrouw kwijt te raken. Is het de drang om onafhankelijk te willen zijn, niemand nodig te hebben? Is het het gevoel niet te willen falen? Alles onder controle te willen hebben? Is het het verlangen om het perfecte plaatje van de alleskunner, de duizendpoot in stand te houden.

Maar je bent toch juist sterker als je durft toe te geven dat je hulp nodig hebt. Je kunt onafhankelijk zijn én delegeren. En niet willen falen, pfff wat achterhaald. Falen is cool, zo leren we toch ook onze kinderen. Fouten maken mag, nee we gaan zelfs een stapje verder, fouten maken moet, want van fouten leer je. En controle hebben? Loslaten is veel hipper en gezonder.
En die die perfecte duizendpoten? Die zijn Saaaaaaai.

Ja, ik weet het wel. Ik ken de theorieën en ben het met alle eens. Ik krijg het alleen niet geïntegreerd in mijn leven. Ik kan niet om hulp vragen. Hulp moet aan mij opgedrongen worden. Met geweld. Dan kan ik zeggen dat ik er echt niets aan kon doen, dat ik er niets mee te maken heb. Ik kan namelijk niet alleen onmogelijk aangeven dat ik hulp nodig heb, ik kan het ook niet aannemen als het me wordt aangeboden. Nee, simpelweg aan mij vragen of ik hulp nodig heb, heeft geen enkele zin.

Als het fysiek heel slecht met me gaat en mijn (schoon)moeder vraagt: Zal ik vanmiddag langskomen om te helpen? Dan schreeuwt van binnen een stem: Ja! Kan je er een half uur geleden zijn? Ik antwoord echter koelbloedig en meestal met een slechte grap (mijn humor gaat er niet op vooruit in tijden van pijn) dat alles hartstikke prima gaat en dat ze vooral moet wegblijven.

Als mijn lieve vriendin en yoga-partner-in-crime op zo’n moment vraagt of ze mijn les moet overnemen, dan antwoord ik : Ben je gek! Gaat lukken hoor. Mentaal stuur ik via de tamtam SOS signalen en ik geef mezelf intern een pak slaag over het feit dat ik haar aanbod heb afgeslagen. Maar het is geen optie het wel aan te nemen.

Ik stik blijkbaar nog liever tussen de opgehoopte vuile was op de met tandpastaspetters besmeurde badkamervloer, dan dat ik de hulp van mijn familie zonder slag of stoot aanneem. Ik stort liever te pletter op mijn mat vanuit Neerwaarts Kijkende Hond dan dat ik op het aanbod van een geweldige yogadocente en hartsvriendin in ga.

Ik ga dus gewoon door. Tot het weer voorbij is. Of tot ik erbij neerval. Of tot iemand hulp aan me opdringt. Met geweld dus. Tot nu toe gelukkig slechts verbaal geweld. Mijn man zegt dat ie daaromtrent geen beloftes voor de toekomst kan doen. Mijn lief weet na al die jaren inmiddels beter dan te vragen. Als het echt mis is en hij er genoeg van heeft me te zien aanmodderen en alle suggesties van de hand te horen wijzen, dan gaat hij ‘dingen regelen’. Zonder mijn toestemming, zonder mijn medeweten. Dan gaat hij hulp opdringen. Verplichten. Met gevaar voor zijn eigen leven.
“Tal, lieverd,’ begint hij dan, terwijl hij me zachtjes doch dwingend neerdrukt in een stoel of op bed. Ik spartel en sputter tegen. Hij negeert me en vertelt me dan wie of wat hij heeft geregeld. Ik voel schaamte en ongemak en irritatie. Maar ook voel ik me opgelucht en dankbaar. En geliefd. En stom.

Want toen ik die Yin Yoga les (die ik per se zelf moest geven) afsloot, hoorde ik mezelf zeggen dat je niet altijd hoeft te vechten als je weerstand of pijn voelt. Dat het soms veel krachtiger en moediger is om je over te geven aan wat er op dat moment is. Om te accepteren. Zonder oordeel en met zelfcompassie. En dat is dus precies wat ik ga doen als iemand me de volgende keer hulp aanbiedt.

Namasté
Chantal

PS Heel graag hoor ik dat ik niet de enige ben. Laat het me hieronder weten.