Het is maar net hoe je het bekijkt.
“Ik heb nog nooit op een hek geklommen,” was zijn opmerking. “Nu ben ik een jongen die op een hek kan klimmen. Nu voel ik me hoe andere jongens zich voelen, die op een hek kunnen klimmen.”
Dat waren zijn letterlijke woorden. En zijn volgende zin was: “Ik hoop niet dat ik B hiermee teleurstel.” “Waarom lieverd?” “Omdat zij dit nooit kan.”
Ook ik betrap me er nog wel eens op dat ik denk dat ‘hij iets niet kan’. Gelukkig wijst hij me er keer op keer dat mijn perspectief niet het zijne is.
Hoezo op zwemles ‘zodat hij zichzelf in ieder geval kan redden’? Inmiddels diploma A in de pocket en vol vertrouwen, geduld en doorzettingsvermogen onderweg naar B.
Hoezo niet kunnen fietsen omdat hij die trapbeweging niet kan maken? Dan oefen ik toch de hele vakantie op een skeltertrike, om uiteindelijk op een halve ligdriewielerfiets met voorwaartse trapbeweging naar school te kunnen fietsen.
Wat nou geen avondvierdaagse meelopen? Ik heb toch een rolstoel en ik ga het helemaal zelf doen.
Hoezo niet op een hek kunnen klimmen?
Ik ben altijd weer ontroerd te zien dat mijn zoon met een ‘beperking’ zo mindful zijn leven leidt. Zo bewust van zijn eigen perspectief, maar ook open voor de beleving van anderen.
Zo zonder redenaties, maar ook niet over-emotioneel. Niet gevangen door labels van ‘gehandicapt’, ‘hulpbehoevend’ of ‘zielig’ (behalve als het hem goed uitkomt).
Zo open over zijn eigen waarheid.
Ik herinner me een ochtend een aantal jaren geleden. Met een grote glimlach werd hij wakker en vertelde me dat hij zo waanzinnig gedroomd had. “Ik droomde dat ik hand in hand met mijn vriendjes over het schoolplein rende.”
En terwijl mijn hart brak, klom hij al neuriënd uit bed.
Het is maar net waar jij je focus op legt in je dagelijkse leven. Dat bepaalt hoe jij je leven ervaart. Ieders leven is een persoonlijke reis. Niemand heeft enig idee hoe ‘het’ moet toch ? Het is maar net hoe jij het bekijkt.
Namasté
Esther
