Keukentegelwijsheid

‘Het tegenovergestelde van wat jij weet is ook waar’.
Sommige van die keukentegel-oneliners (tegenwoordig zijn het meer industrieel vormgegeven fotolijstjes, verlichte tekstbakken, of kaarten nonchalant opgehangen met fluorescerende wasabi-tape) zijn zo treffend en betekenisvol. Je denkt direct als je ze leest: ‘Ja! Zo is het!’.

Als ik dan echter het woordje jij door ik vervang, dan merk ik soms dat mijn aanvankelijke enthousiasme vooral gedachtes omvatte zoals: ‘ja, zo moet iedereen het doen!’ of misschien zelfs wel: ‘ja, zo moeten júllie het allemaal doen…’ Oeps.

‘Het tegenovergestelde van wat jij weet is ook waar’ wordt dus ‘het tegenovergestelde van wat ik weet is ook waar’. Ik laat deze aangepaste versie van dit eerste principe uit het boekje Buddhist Bootcamp een beetje tot me doordringen. Ik laat de rest van de mensheid buiten beschouwing en denk dat ik er wel wat mee kan, zo helemaal in mijn eentje. Ik vind de theorie erachter mooi.

Het betekent ongeveer dat ik het niet eens hoef te zijn met de keuzevrijheid van anderen, maar dat ik er alleen vreedzaam mee hoef te leren leven. De schrijver van het boekje Timer Hawkeye (serieus?) houdt me voor dat onze meningen en overtuigingen veranderen afhankelijk van tijd, plaats en omstandigheden. En dat er, gezien we het leven allemaal anders beleven, vele verschillende theorieën zijn over wat het beste is, wat moreel verantwoordelijk is, wat goed en wat fout is.

En dat de sleutel naar vergeving, geduld en begrip er daarin ligt, dat ik de mogelijkheid dien te accepteren (nederig accepteren zelfs, aldus Haviksoog) dat iemand die precies het tegenovergestelde gelooft ook gelijk kan hebben, hoe overtuigd ik ook ben van mijn eigen versie van de waarheid.

Dat kan ik, dacht ik toen ik het las. Hoe moeilijk kan het zijn, dacht ik er onwetend achteraan. Whahaha, nou eh, behoorlijk moeilijk, zo blijkt. Wat ik heb best graag gelijk. Vooral als ik weet dat ik gelijk heb, wat vaak het geval is. Maar daar gaat het dus blijkbaar om.

Ik betrap mezelf regelmatig op de gedachte dat die leefregel een stuk makkelijker na te leven zou zijn als een redelijk groot aantal van mijn medemensen er niet van die belachelijke meningen op na zou houden. Maar daar gaat het dus blijkbaar om.

Ik vind het met vlagen verwarrend en tenenkrommend dat niet iedereen mijn volslagen logische en duidelijk juiste redenering wil volgen. Maar daar gaat het dus blijkbaar om.

Het is weer een groot bewustwordingsfeestje (inclusief milde kater) van wat er allemaal zonder mijn medeweten en toestemming (laat staan goedkeuring) in mijn hoofd gebeurt. Ongelofelijk boeiend om die processen en gedachtegangen gade te slaan. Leerzaam ook. En nuttig in mijn streven naar meer compassie. Als yogadocent, als leerling, als mens.

Chantal

afbeelding Jos de Mey