Later als ik groot ben
Ik weet eindelijk wat ik later wil worden: kaal, wijs en met een Israëlisch accent. Met andere woorden: als ik groot ben wil ik Gabe Azoulay worden. Maar dan met haar, borsten en een nauwelijks waarneembare Zeeuwse tongval. Ofwel mezelf, maar dan met dezelfde kennis en wijsheid zoals iemand als hij tot zijn beschikking heeft.
Ik wil een soortgelijke zelfverzekerdheid verwerven, gebaseerd op jarenlange studie van yoga, filosofie en anatomie. Gebaseerd op de vruchten van decennia van dagelijkse eigen yogabeoefening. Gebaseerd op het kijken naar en aanraken van vele verschillende lijven in alle soorten en maten met alle mogelijke beperkingen en grenzen. Gebaseerd op vallen en opstaan. Op vragen durven stellen, nieuwsgierig blijven en eeuwig student zijn.
Na een aantal bijscholingen en workshops bij Gabe gevolgd te hebben telkens als hij op bezoek is als gastdocent bij AntwerpYoga, besloten we onlangs in een opwelling de stoute schoenen aan te trekken en Gabe vanuit het niets te mailen of hij toevallig niet een keer zin had om een Ashtangales Mysorestijl te verzorgen in een hele fijne kleine studio in het pittoreske stadje Goes. Tot onze stomme verbazing besloot hij ons nog diezelfde week te verblijden met een tweedaags bezoek vlak voordat hij weer verder zou reizen van Antwerpen naar Thailand.
Dat een van mijn eigen meest favoriete leraren maar liefst twee Mysorelessen bij ons in de studio zou komen geven was genoeg reden om in een uitgelaten feeststemming te zijn, gepaard met kirrende berichten vol uitroeptekens en hoofdletters heen en weer tussen Esther en mij.
In de dagen voor zijn komst schreef ik een lange lijst met vragen op en we hebben de arme man werkelijk geen moment rust gegund. Zelfs tijdens het avondeten streepte ik vraag na vraag af en zonder blikken of blozen, geduldig en welwillend als hij is, beantwoordde hij ze allemaal. Af en toe legde hij even zijn vork weg om snel in een handstand te springen of om zijn handen in de lucht te strekken of een teen te grijpen om zijn uitleg kracht bij te zetten of om te verduidelijken wat hij bedoelde. You see? Yes?
Vragen die mij raadselachtig en vrijwel onoplosbaar leken werden soms beantwoord met een ‘why not?’ of een ‘of course’, waarna ik me niet meer kon voorstellen waarom het eerder zo ingewikkeld leek. Andere ogenschijnlijk simpelere vragen vergden een uitgebreidere uitleg, een nieuwe frisse blik of een andere invalshoek. Ik heb mijn portie gloeilampen in ieder geval voorbij zien komen.
De Mysorestijl Ashtanga lessen waren voor mij echt een droom die uitkwam. Wat een feest. Allemaal deden we ons eigen ashtanga-ding, ieder voor zich, in haar eigen tempo, met haar eigen lijf, maar wel in dezelfde ruimte op hetzelfde moment en dat onder de ervaren begeleiding en in de vakkundige handen van iemand die ashtanga uit zijn poriën wasemt en tegelijkertijd realistisch, helder, grappig en menselijk is.
Mijn grenzen zijn opgezocht en verlegd. Mijn benen zijn op plekken geweest waar ze niet eerder waren en ik heb spierpijn gehad waar ik niet wist dat dat kon. Vooral heb ik energie door mijn aderen voelen vibreren en stilte in mijn hoofd ervaren. Zoals eerder gezegd: magische shizzle, die Ashtanga.
