Makkelijker gezegd dan gedaan.
Makkelijker gezegd dan gedaan. Hoe vaak lees ik het niet. Er zijn geen excuses om niet op je mat te stappen en yoga te doen. Als je kunt ademen kun je yoga doen. Ik predik het ook bijna. Geen tijd, geen zin, ziek, beperkt, niet lekker, te druk …… geen excuses. Geef toe aan hoe je je voelt, zoek je grenzen op, maar ga er niet over heen, laat zijn wat er is. Mooie woorden om te prediken, totdat je zelf niet lekker bent.
Eens in de zoveel tijd gebruik ik medicijnen die, na even rusten, mijn pijn wegnemen, maar daar iets anders voor in de plaats terug geven. Een echt paardenmiddel dat ik door mijn lijf voel razen. Mijn blik wordt wazig, mijn spieren voelen slap, ik moet om de haverklap plassen en woorden normaal uit mijn mond laten komen is een behoorlijke uitdaging. Gewoon op tijd naar bed en de volgende ochtend zo fris als een hoentje. Behalve afgelopen maandagavond, toen stond er een yogales gepland. Mijn wekelijkse heerlijke uurtje yogales volgen, helemaal voor mij en heilig. Dilemma dus.
Met een zwaar hoofd en vermoeide spieren sleepte ik mijn lijf naar de les. Ik zocht een donker plekje achter aan uit en beloofde mezelf me totaal over te geven aan het moment.
Mijn brein protesteerde heftig met gedachten als: “Ga naar bed” en “Dat kun je nu niet in deze staat”. Mijn lijf fluisterde dronken: “Droom en dans” en mijn hart riep: “Geen excuses, ga mee met de stroming” en het hart won.
Met een zwaar hoofd en vermoeide spieren sleepte ik mijn lijf naar de les. Ik zocht een donker plekje achter aan uit en beloofde mezelf me totaal over te geven aan het moment. Mijn hart maakte een sprongetje.
“Om lekker op te warmen starten we met 5 x zonnegroet A en daarna 5 x B” galmde de woorden van de docente mijn hoofd in. De moed zonk in mijn schoenen, die ik gelukkig niet aan had. Mijn hart repeteerde haar mantra: ga mee met de stroming.
Adem in, armen op, adem uit, buig voorover, adem in, verleng je rug, adem uit stap naar achteren en verdiep naar de mat, adem in open voor cobra, adem uit, neerwaartskijkende hond voor 5 ademhalingen. Hoe vaak had ik deze reeks al wel niet gemaakt, maar nog nooit voelde hij als vandaag. Adem in, kijk tussen je handen, stap naar voren, verleng je rug. Adem uit, verdiep, adem in, kom recht armen hoog, adem uit, samasthiti. “De eerste overleefd”, dacht mijn brein. “Hé, die reeks ken ik” verzuchtte mijn lijf. Mijn hart maakte een sprongetje en mijn lippen glimlachten.
In het uur wat volgde ging ik mee met de stroming zoals ik dat nog nooit eerder gedaan had. Omdat mijn lijf domweg niet wilde, kreeg mijn wil niet de kans zich op te leggen en pakte mijn hart alle ruimte die ze nodig had. Ik ondersteunde mezelf met blokken waar nodig en ontdekte aanpassingen die ik nog niet eerder leerde. Ik gunde mezelf rust als ik dat nodig had. Nog nooit was ik me zo bewust van mijn lijf en eerlijk naar wat ik voelde en mee maakte.
Er voor kiezen een houding niet te doen, omdat het op dat moment niet juist voelt, is een goede keuze. Ook buiten de mat in het dagelijkse leven. Waarom maar blijven doen wat je altijd doet, ook als het eens een keer niet goed voelt. Waarom alles zelf willen blijven doen, ook als je een keer ondersteuning nodig hebt. Waarom gunnen we onszelf niet die vrijheid. Waarom zo dogmatisch en strak en bijna automatisch.
Na de les voelde ik me echt niet herboren. Mijn lijf nog steeds vermoeid en zwaar, maar mijn brein was stil en mijn hart warm. Dankbaar voor de les die ik leerde.
Namasté
Esther
