Ongezellig, zo’n half leeg glas
Als je het mij vraagt op dit moment dan vind ik dat hele leer-jezelf-beter-kennen-gedoe zwaar overschat. Sinds ik meer aandacht besteed aan gevoelens en gedachten omtrent die gevoelens, voel ik me knap waardeloos. Ik ervaar zelfs de dringende behoefte om mezelf mild te verdoven met drank of chocola. Niet om te vluchten voor wat ik voel, want ik ben erg bereid om dingen aan te gaan. Maar ik vind het allemaal wel heel erg ongezellig.
En daarnaast begin ik behoorlijk te twijfelen aan het nut en de noodzaak ervan. Ik heb namelijk ook geleerd dat wat je aandacht geeft, dat groeit. Dan is het toch ook niet meer dan logisch dat als je aandacht geeft aan elke negatieve emotie en gedachte en ervaring dat dat zoden aan de dijk zet. Of je echter die kant op wilt gaan is een tweede. Richting wildgroei van negativiteit.
Ik ben me mijn hele leven lang zonder al te veel moeite meer bewust geweest van alles wat goed is in mijn leven. Dat werkte uitstekend voor mij. Ik ervaarde mezelf als een gezegend mens met enorm veel om dankbaar voor te zijn, blij van te worden, gelukkig door te zijn en zag het glas altijd halfvol.
‘Ja maar’, zeiden wijzen en pretbedervers om mij heen, ‘je kan wel zeggen dat het je makkelijk afgaat, maar je hebt wel elke dag hoofdpijn. Waar denk je dat dat vandaan kom?’
En ik moet zeggen, dat is vaker tegen me gezegd en ik heb daar nooit eerder wat mee gedaan. Uit onwil of onkunde, kies maar. Ik heb elke dag hoofdpijn. Mijn spieren staan constant te strak. Mijn kaak leidt ’s nachts een eigen leven. Maar ik ben wel gelukkig, dus nou en.
En toch ging het niet lang geleden knagen. Doe ik onbewust dingen die de hoofdpijn in stand houden? Krop ik dingen op, stop ik dingen weg? Dat kan haast niet anders. Ik lees het in al die (yoga)boeken en ik zie het bij andere mensen. Ik zal zeker en vast geen uitzondering zijn. Ik was, zo vond ik, tenslotte niet heel goed in het inschatten van mijn eigen emoties en ik was ook nog eens van mening dat ik niet hoog zou scoren op het gebied van zelfkennis. Dus daar ben ik mee aan de slag gegaan.
Voorlopige voorzichtige conclusie: eigenlijk vind ik het allemaal nog wel meevallen. Ik weet eigenlijk best behoorlijk goed wat ik wil en wat ik belangrijk vind. Ik weet ook eigenlijk best behoorlijk goed wat ik voel. Ik ben er achter gekomen dat ik heus wel regelmatig ongezellige en onaangename dingen voel en denk en ervaar. Ik ben er ook achter gekomen dat ik er dan voor kies om, wanneer dat dingen zijn die buiten mijn invloed liggen, daar geen aandacht aan te besteden. En dat dat prima voor me werkt. Niet elke ‘ik heb vandaag geen zin,’ heeft een diepgravend onderzoek nodig. Soms werkt de ‘dan maak je maar zin of doe je maar net alsof’ uitstekend voor mij.
Want nu ik wel meer aandacht aan al die ongezellige en onaangename dingen besteed, heb ik behalve een shitload meer hoofdpijn, ook nog eens een slecht humeur. Over een omgekeerde win-win situatie gesproken.
Begrijp me niet verkeerd. Ik ben helemaal voor verbinding met mezelf en leven vanuit mijn hart. Voor het durven voelen als er wat mis is en het onder ogen kunnen zien van signalen van lichaam en ziel. En daar vallen zeker nog bergen winst voor mij te behalen. Maar onderweg wil ik niet vergeten dat ik me goed voel bij aandacht geven aan wat goed is, bij dankbaar zijn voor alles wat ik ben en heb en bij het glas telkens weer half vol zien.
Chantal
