Rode lippen en eieren

Lippenstift. Ik draag het niet zo vaak, maar soms wil ik plots mijn lippen stiften. En ook al zie ik ze zelf niet, de wetenschap dat ik geverfde lippen heb doet me anders op de fiets zitten, anders over straat lopen. Een beetje alsof ik met zonlicht flirt.

Ik ben altijd graag in de veronderstelling dat ik die lippenstift uit vrije wil op doe. En natuurlijk is dat tot op zekere hoogte absoluut waar, kijk maar naar al die andere dagen dat ik geen lippenstift draag, zelfs als ik er wel zin in heb.

Maar de reden dat ik lippenstift op wil doen zou zomaar niet alleen met vrije wil te maken kunnen hebben, maar ook met de wondere wereld van hormonen rondom mijn eisprong. Met de onbewuste wens een gewillig slachtoffer met mijn van vruchtbaarheid blakende lippen zover te krijgen me te bezwangeren zodat onze soort wederom gered is van uitsterving.

Kennelijk doet mijn lichaam er elke maand van alles aan om een zaaddonor te lokken op het hoogtepunt van mijn vruchtbaarheid. Zo blijkt uit onderzoek tenminste, ik ben me van geen kwaad bewust. Laten we alles eens lekker op een hoop gooien en over een kam scheren in de volle wetenschap dat dit vast voor iedereen een beetje of heel veel anders is:

Mijn geur verandert blijkbaar, ik ruik daardoor lekkerder voor leden van het andere geslacht (wauw!). Mijn huid is mooier (?) door de aanmaak van extra endorfines en mijn haar is handelbaarder (yeah, I wish). Mijn pupillen worden groter (geen drugs nodig) en er stroomt meer bloed naar mijn wangen en lippen (ook geen lippenstift nodig dus). Hierdoor worden die roder en voller en lijkt het alsof ik al een beetje opgewonden ben. Nou ja zeg! Ik wist wel een beetje het globale verhaal, maar voelde me zwaar onwetend toen ik dit allemaal las.

Het wordt nog gekker. Mijn heup-tailleverhouding verandert richting een percentage waarvan mannen ergens in hun oerbrein weten dat ik daarmee uitstekend hun nageslacht zou kunnen baren en mijn handen, oren, neus en borsten worden meer symmetrisch. Serieus, hoe dan? Nou, blijkbaar zorgen hormonen ervoor dat er meer vocht vastgehouden wordt in zachte weesfels waardoor lichte a-symmetriën verdwijnen. Dat is toch echt wel bizar en magisch. Wat een stiekeme slimmeriken zijn onze lijven toch.

Wij dames laten het er echter zelfs hier niet bij, we gaan rustig nog een stapje verder. Sjoerd heeft me blijkbaar al die jaren op het verkeerde been gezet door me te laten denken dat een schalkse blik voldoende is, ik had geen idee dat de rest van het manvolk zoveel duwtjes in de rug nodig heeft. Recent onderzoek wijst namelijk uit dat wij vrouwen ons vaak ook nog eens anders kleden tijdens het grote ei-festijn. Meer sieraden, meer rokjes, meer blote huid. En we veranderen tevens een beetje van smaak. Geen lieve betrouwbare gevoelige huisvaders meer, maar stoere woeste mannelijke testosteronbommen met wilde wenkbrauwen en sterke kaaklijnen.

Tja, wat moet ik ermee. Niks waarschijnlijk. Het is wel weer een mooi nieuw puzzelstukje (alsof ik er nog niet genoeg had) om mee te nemen in mijn gedachten over het feit we met yoga proberen te leren dat we alles wat we nodig hebben in onszelf kunnen vinden. Dat de oplossing niet buiten ons ligt, maar altijd in ons aanwezig is. Dat we kunnen leren ons ego en onze overtuigingen en aangeleerde gedragingen los te zien van onze ware kern, onze ziel.
De aangeboren natuurlijke instincten en onbewuste overlevingsstrategieën en het onderscheid maken tussen welke ons nog dienen en welke we wel en niet voor ons kunnen en willen laten werken passen vast ook weer prima ergens in het grote geheel.

Ik kleur ze vandaag in ieder geval Wandering Wildberry, al is er geen ei in zicht.