Terug naar binnen
Oh ja, het uiltje. En kijk, die blauwe lichtjes. Die kochten we 2 jaar geleden toch in Maastricht in die winkel waar we ook dat rendier en de kerstpinguïn vonden? Wauw ja, deze gekleurde ballen vind ik altijd zo mooi. En deze hanger maakte ik in groep 1 bij juf Ans, weet je nog?
Met een grote glimlach kijk en luister ik naar het jaarlijks terugkerend ritueel. Zo gauw de dozen van zolder zijn gesleept en open gaan, worden herinneringen opgehaald en wordt vol aandacht de boom prachtig opgetuigd. Deze bal hing vorig jaar ook hier, weet je nog?
Herinneringen zijn best cool. Op internet wordt een herinnering omschreven als een ervaring uit het verleden, die in het geheugen is opgeslagen en die men zich voor de geest kan roepen.
Her-inneren : terug naar binnen?
Bewaar je ze alleen maar op je eigen zolderkamer? Dus sla je ze op in je hersenen en maak je zo nu en dan een doos open? En is het daar dan net zo’n rommeltje als op mijn zolder? Met stofnesten, zilvervisjes en spinnenwebben? Of sla je ze ook op in je hart en buitelen ze dan de trap af als je in ustrasana vertoeft ?
En wat gebeurt en met je herinneringen als je sterft? Neem je ze dan mee? En waar zijn ze dan opgeslagen? Er blijken kinderen te zijn die zich haarfijn plaatsen en families weten te herinneren, terwijl ze er nog nooit eerder geweest zijn. Wonderlijk vind ik dat.
Wat gebeurt er als je met je aandacht naar binnen gaat, zoals we dat vaak doen als we yoga beoefenen. Kom je dan uit bij herinneringen die je al lang met je meedraagt, soms al generaties lang? Volgens Plato gaan vorige levens spoorloos verloren, maar blijven delen van de prenatale toestand altijd latent aanwezig in de geest. Magisch toch?
Een herinnering heeft geen vorm, je kunt hem niet vastpakken. Hoe draag je hem dan de trap af? Door een geur, die je doet denken aan een vroegere geliefde? Of een liedje, wat je terug mee neemt naar je eerste concert?
Er zullen vast op al deze vragen wetenschappelijke antwoorden te geven zijn. Iets met een hippocampus en je linker prefrontale cortex en zo. Best interessant hoor, maar mijn brein kan daar niet altijd omheen.
Dus duik ik mijn hart weer in en ruik de geur van de Australische woestijn. Ik proef de smaak van een wit minipuntje met boter en kaas, die ik at als we bij oma waren. En, terwijl mijn jongens toneelstukjes opvoeren met Eland, Eland 2 en Pingie, de kerstpinguïn speel ik in gedachten met de kerststal, vol schaapjes, drie koningen en een witte engel, die vroeger altijd bij ons thuis onder de kerstboom stond. Af en toe best leuk zo’n doos van zolder halen.
Namasté
Esther
