Wondermiddel
Ik zou wensen dat yoga een wondermiddel was. Een wonderlijk middel om beperkingen op te lossen. En in mijn persoonlijke wens zou dat dan gaan om fysieke beperkingen. Niet die van mezelf zozeer, maar die van mijn zoon.
Mijn zoon heeft een cerebrale parese, of te wel een hersenverlamming en dat uit zich bij hem in spasticiteit, kort door de bocht ook wel een verhoogde spierspanning. Bij hem zit de spierspanning voornamelijk in zijn benen, waardoor hij loopt met een achterwaartse rollator. Door vermindering van spiertonus in zijn heupgebied heeft hij moeite met het fysiek vinden van balans.
Een halfjaar geleden kwam bij een gesprek met de revalidatiearts een eventuele operatie ter sprake. Zo’n moment dat je als moeder hoopt nooit te hoeven meemaken, ook al weet je dat je kop in het zand steken geen langdurige oplossing is. Mijn eerste reactie was dan ook een diepe pijnlijke nee, die ik dan weer inhield, om mijn weerstand niet op mijn zoontje over te brengen. Lukte trouwens niet echt goed, want ook hij liet duidelijk weten dat dit dus gewoon even geen optie is.
Weer terug thuis vroeg hij me of we niet elke dag yoga konden doen, zodat een operatie voorkomen kon worden. Ik was geraakt door zijn wilskracht en beloofde dagelijks met hem aan de slag te gaan. Hij was enorm gemotiveerd, ondanks dat ik hem nooit heb kunnen beloven dat een operatie zo totaal te voorkomen was.
Een dagelijks hartverwarmend ritueel met een rauw randje.
We deden vooroverbuigingen, om zijn been- en onderrugspieren te verlengen. We maakten draaiingen om zijn ruggengraat te versoepelen. We deden aangepaste krijgers om zijn been- en heupspieren te versterken. En we zochten rust op, om te kunnen accepteren dat er is wat er is. Een dagelijks hartverwarmend ritueel met een rauw randje.
Tijdens de kerstvakantie verslonsde ons gezamenlijk yogamomentje, de operatie verdween weer naar de achtergrond en ook al deden we zo af en toe wat oefeningen, echt structureel kregen we het niet weer opgepikt. Tot afgelopen week, een half jaar later, we weer op de stoel bij de revalidatiearts zaten. Of we nog nagedacht hadden over “het traject” in gaan. Natuurlijk hadden we het daar wel over gehad en we hebben ook besloten om op zijn minst te gaan onderzoeken of een operatie daadwerkelijk iets voor hem op zou kunnen gaan leveren. De afspraak in het VU Medisch Centrum wordt gemaakt.
Na zijn gewoonlijke fysieke onderzoek bleek hij ook voor de eerste keer een verkorting in één van zijn benen te hebben. Realitycheck !
Ik voelde een raar soort schuldgevoel opkomen. Had ik niet door moeten duwen en hem meer moeten pushen te blijven oefenen ? Waarom had ik mezelf niet onder mijn kont geschopt en energie gezocht om hem te blijven stimuleren ? Was ik niet teveel met mezelf bezig geweest ? Gelukkig gleed dat schuldgevoel ook snel weer van me af. Natuurlijk hoef en kan ik mezelf niet de schuld geven van de beperking van mijn zoon. Ik weet dat ik er alles aan doe wat in mijn macht ligt om hem te blijven stimuleren.
En toch hebben we ons dagelijkse yoga ritueel weer opgepakt, minder dogmatisch, meer yin dan yang en op een speelsere manier. En wat zou het dan wonderlijk zijn als over heel veel jaren blijkt dat yoga toch een wondermiddel blijkt te zijn. Een wonderlijk middel waardoor ik me ooit beter in mijn vel ben gaan voelen. Een manier van leven, die je leert te accepteren wat je beperkingen zijn en hoe je daar mee om kunt gaan.
En tot die tijd probeer ik dagelijks te genieten van ons kleine “samen” momentje, want als dat alles is wat het is, zonder verder resultaat, dan wil ik dat vastgrijpen met beide handen en voor altijd in mijn hart bewaren.
Namasté
Esther
