Henk
‘Ik wil graag op mijn kop leren staan, kan je me daarbij helpen?’
Voor me zit Henk, een vitale en jeugdige man die richting de 70 jaar gaat. Hij volgt bij ons in de studio trouw de lessen Power Yoga. En Henk was de grote eer ten deel gevallen zijn eigen zoon in de echt te mogen verbinden. Als beëdigd bijzonder ambtenaar zou hij het huwelijk mogen voltrekken en Henk vond dat deze bijzondere gebeurtenis een hele speciale kers op de taart vereiste. Henk wilde tijdens de plechtigheid op zijn kop staan.
In toga welteverstaan.
Ik ben altijd wel in voor een uitdaging en zo planden we stiekem, voor de reguliere les, een aantal privélessen in. Stiekem, want niemand mocht het weten, het moest een grote spectaculaire verrassing worden. Henk, die in vol ornaat eerst een prachtige speech afsteekt en dan ten overstaan van iedereen, in het smalle gangpad neerknielt en hoppa, de benen in de lucht steekt, daarna elegant weer opstaat, zijn haar recht legt om vervolgens zonder blikken of blozen de twee geliefden elkaar eeuwige trouw te laten beloven.
Nu moet je weten dat tijdens de power yoga balanshoudingen niet Henks sterkste punt zijn. En dan druk ik me mild uit. Zelfs met twee voeten op de vloer, wil het wel eens wankelen. Geen probleem uiteraard, tijdens de yogalessen en in het gewone leven, maar wel minimaal een uitdaging wanneer je je evenwicht moet bewaren met een lijf vol adrenaline, emoties en spanning en minstens 100 paar ogen die je van zeer dichtbij met angst, beven en stomme verbazing gadeslaan.
De eerste keer dat ik wilde laten voelen waar hij precies zijn heupen boven zijn schouders moest stapelen en hem ondersteunde in een kleine kopstand met gebogen benen, moest ik hem als een takelwagen erin hijsen. De eerste keer dat Henk zich wilde gaan uitstrekken terwijl ik hem vast hield vroeg ik hem met zijn voeten naar het plafond te reiken. Hij riep: ‘Waar is het plafond dan?! En waar zijn mijn voeten!’
Maar met onverwoestbare inzet ploeterde hij voort. Hij nam zijn wekelijkse huiswerkopdrachten zeer serieus en deed plichtsgetrouw alle oefeningen die zorgden voor de juiste krachtopbouw. Hij had er niet altijd even veel vertrouwen in, maar hij luisterde en leerde met hoge mate van bereidwillendheid. Hij loog en bedroog om zijn grote stunt geheim te houden. Zijn lief vroeg hem op een zonnige dag of zijn kruin een beetje verbrand was door de zon een paar minuten nadat hij weer eens snel tussendoor boven in de gang op zijn kop had gestaan.
Henk was niet snel tevreden over noch onder de indruk van de enorme prestaties die hij week na week neerzette. Elke keer als hij weer een drempel had beklommen, gaf hij zichzelf geen schouderklopje, maar richtte zich op de volgende drempel. Soms ging hij twee stappen vooruit en dan weer 1 achteruit. Soms ging hij er voor zijn gevoel wel drie achteruit. Maar hij leerde erop te vertrouwen dat als hij alles maar bleef herhalen dat zijn lichaam zou leren wat het precies moet doen om die balans te vinden en te houden. Hij leerde dat hij uiteindelijk zelf zijn grootste vijand was. De gedachten die door zijn hoofd gingen. De wat nou als… de stel nou dat…en de plaatjes die daarbij voor zijn geestesoog kwamen. Hij overwon ze.
Henk was al voordat de grote dag aanbrak mijn grote held geworden. Het levende bewijs van wat iemand kan bereiken als hij zich daar echt voor inzet. De vleesgeworden definitie van doorzettingsvermogen. Het toonbeeld van volhardendheid.
Vlak voor het zover was, wilde hij graag een generale repetitie met publiek. Zijn medepoweryogi’s waren de gelukkigen en compleet met nette schoenen en badjas als substituuttoga trakteerde hij hen op een uitstekende kopstand, wat hem luid applaus en oprechte bewondering opleverde.
Vlak voor het huwelijk echter rolde hij twee keer door en dat ging hem niet in de koude kleren zitten. Even kwam hij weer uit zijn lijf en in zijn hoofd. Maar hij liet zich niet gek maken. Hij herpakte zich door rustig te blijven ademen en te vertrouwen. Hij wist dat hij het kon. Ik wist het ook, ik wist het al lang maar op De Dag zelf moest ik alles op alles zetten om op afstand dat vertrouwen te handhaven, af te dwingen. De rampscenario’s uit mijn hoofd te bannen. Ik weerde uit alle macht het beeld van Henk die met zijn sjieke puntschoenen de bril van een deftig aangeklede tante van haar hoofd schopte, Henk die in de bruidstaart rolde, Henk die in spagaat eindigde en uit zijn nette broek scheurde.
En toen het verlossende berichtje kwam, zei ik ‘Ja natuurlijk’, terwijl ik van binnen kei hard juichte en in mijn eentje een rondedansje deed.
Henk is een lichtend voorbeeld. Thuis is hij inmiddels een werkwoord. Wanneer de kinderen iets niet snel genoeg naar hun zin onder de knie krijgen, dan zeg ik dat ze gewoon even moeten doorhenken.
En wanneer ze het uiteindelijk kunnen dan hebben ze het gehenkd.
Met grote dank en bewondering, Henk.
Namasté
Chantal
