Momentje graag – Chantal

En dan zijn er die momenten waarop hetgeen je misschien al een tijdje theoretisch kan bevatten, ook daadwerkelijk binnenkomt en waarheid wordt. Omdat je het ineens niet alleen maar logisch vindt klinken en kan verklaren met woorden en betekenissen, maar het daadwerkelijk ziet, begrijpt of voelt vanbinnen.

Ik ken die momenten wel. Ik hou ervan. Ik vind het alleen akelig lastig om mijn euforie van dat moment onder woorden te brengen. Om dat eurekagevoel over te brengen zonder als een raaskallende maniak over te komen met onsamenhangende verhalen die kant noch wal raken wanneer degene aan wie je ze vertelt de theorie nog niet eens voor waarheid aanneemt. Of je krijgt wellicht een ‘ja, hèhè’ reactie van degenen die het eurekamoment al eerder beleefden en zich nu niet eens niet meer kunnen voorstellen dat ze het ooit niet zagen. Of je krijgt een instemmende knik van hen die al wel begrijpen maar nog niet voelen. Ze zeggen ja, maar je ziet in hun ogen dat het kwartje nog niet helemaal gevallen is.

Maar als je iemand treft die zelf ook nog maar recent het licht heeft gezien, is het heerlijk om dat gevoel te delen. De diepte van moederliefde, het wonderbaarlijke van zwaartekracht, de ruimte van loslaten, de stilte van een zonnegroet op het ritme van je adem.

Ik ben momenteel veel bezig met het betrachten van wat meer oplettendheid in mijn leven. En laatst las ik een stukje over een dame op leeftijd die gevraagd werd hoe ze op haar leven terugkeek en of ze dingen anders zou doen wanneer ze het over mocht doen. Ze gaf dat ze had geleerd dat het leven enkel en alleen uit momenten bestaat. En dat als ze het over zou mogen doen ze graag meer momenten zou hebben.

Ik las de zinnen als aaneengeregen woorden en ik snapte de betekenis van alle afzonderlijke woorden en ook wat ze als geheel betekenden technisch gezien. Maar ik voelde dat ik niet bij de werkelijke betekenis kon. De theorie erachter die begreep ik al wel. Ik weet dat ons brein graag in het verleden vertoeft, mijmerend over zaken die geweest zijn. Soms goede, mooie herinneringen, soms eindeloze nutteloze herhalingen van gênante blunders of ernstigere zaken. Ik weet dat het brein graag met de toekomst bezig is, soms fijn en verlangend naar leuke uitjes en grote dromen, soms akelig en angstig over dingen die hoogstwaarschijnlijk helemaal nooit zullen gebeuren. En ik weet dat wanneer je aandacht in het verleden of de toekomst is, je in ieder geval niet in het moment zelf aanwezig bent.

Ik stond er niet meer bij stil en ik ging door. Las nog wat meer. Deed nog wat yoga. Lette vaker op. En toen ineens uit het niets, op een bijzonder nietszeggende avond, na een  bijzonder nietszeggende maaltijd, sloeg het in als een bom. Terwijl iedereen van mijn gezin om me heen bezig was met helemaal niets bijzonders en ik het feit dat ze allemaal bij mij in de buurt waren, gezond en wel, droog en veilig, gevoed en geliefd als vanzelfsprekend en voor lief nam en ik me net ging opmaken om me mentaal af te zonderen en eens lekker na te gaan denken over de volgende dag, dacht ik: shit, het enige wat we hebben zijn momenten. Het enige wat ik echt heb is dit moment…De enige tijd dat we leven, ervaren, liefhebben, voelen, vechten, huilen, zoenen is precies op het moment dat we die dingen doen.

Tot nu toe heb ik niet de woorden kunnen vinden om de grootsheid van mijn ontdekking tot uiting te laten komen gezien de lauwe reacties die het me heeft opgeleverd. En daar kan ik dan vreselijk hard de humor van inzien. Dus houd ik het voorlopig beter voor mezelf en mijmer ik in stilte tevreden over mijn nieuw verworven inzicht.

Namasté
Chantal

Citaat:

O, ik heb m’n momenten gehad, en als ik het nog eens over kon doen, zou ik er meer hebben. Ik zou in feite proberen niets anders te hebben. Alleen maar momenten, het ene na de andere, in plaats van zo veel jaar op elke dag vooruit te lopen.

Nadine Stair, 85 jaar, Louisville, Kentucky uit een boek van Jon Kabat-Zinn