Sporadische grillen

Toen ik geleerd had om, ondanks goedbedoelde adviezen van het consultatiebureau, mee te buigen met de grillen van mijn pasgeboren kinderen werd het leven er voor iedereen beter op. Een boom die mee buigt, breekt minder snel.

We leerden bijvoorbeeld dat als er eentje een periode minder goed sliep, het sneller voorbij ging wanneer we geen strijd aangingen. Dan legden we een matras onder het desbetreffende bed en moest ik er vaker dan drie keer uit, dan pakte ik mijn kussen, trok het matras tevoorschijn en sliep ik daar verder. En ondanks alle dreigementen en waarschuwingen slapen ze nu alle vier fijn door.
Nu ze ver van pasgeboren zijn, hebben ze nog steeds nu en dan grillen. En nog steeds is meebuigen waar dat kan meestal de snelste en meest geweldloze keuze bij ons thuis.

Ikzelf heb ook heel af en toe last van grillen. Vlagen van schijnbaar onverklaarbaar gedrag of gevoel. Die grillen stuiten dan op behoorlijk wat weerstand. Want over het algemeen ben ik tot op het saaie af reuze gelijkmatig wat betreft mijn gemoedstoestand. Die weerstand komt van mezelf, niet van mijn omgeving. Mijn omgeving is juist dol op mijn zeldzame grillen. Eindelijk! Het kan niet anders dan af en toe super irritant zijn om samen te leven met iemand die vrijwel nooit chagrijnig is.

Ik vind die grillen geen pretje. Grillen zorgen voor onrust. Grillen geven me, juist door hun (op het eerste oog) onbekende oorzaak, een onheilspellend gevoel. En daar ben ik eufemistisch uitgedrukt, geen fan van. Dus schiet ik in de weerstand, dus vecht ik. Door te negeren. Door af te leiden. Door streng te zijn. En het werkt voor geen meter. Een tijdje terug dook er weer een op. Ik werd wakker met een vaag en onbestemd gevoel. Niet heel gezellig. En mijn onwelwillendheid  zorgde voor drang naar weinig constructief gedrag. Maar ik heb yoga. En yoga heeft mij.

Bepaalde yogahoudingen helpen me te spiegelen. Als ik goed in een stevige krijger sta, voel ik me heldhaftiger. Als ik me overgeef aan kindhouding, dan kan ik geborgenheid ervaren. En in boomhouding kan ik voelen dat als ik goed gegrond sta en ik mijn lichaam toesta mee te deinen om evenwicht te blijven vinden, dat ik dan niet omval. En die les nam ik vorige week onder mijn arm mee, van mijn mat af regelrecht naar mijn toenmalige gril.

Ik liet mijn weerstand los. Ik haalde mijn hakken uit het zand. Ik verwelkomde het onheilspellende gevoel met open armen en oprechte belangstelling. Ik deinde mee en at chocola tot het mijn oren uitkwam, zonder afkeurende frons. Ik boog mee en keek tot veel te laat slechte Netflix-series zonder wijzende vinger. Ik stond mezelf zelfs liefdevol en zonder oordeel toe mijn dagelijkse yogaritueel vroeg in de ochtend over te slaan. En veel sneller dan verwacht, werd me duidelijk waar mijn gril vandaan kwam. En chocola werd weer gewoon chocola (lekker maar niet van levensbelang) en mijn nachten met Netflix werden weer ochtenden met yoga. En mijn gemoedstoestand weer aangenaam saai.

Chantal