Veel te vroeg vertrek ik van huis. Ik fiets iets sneller dan nodig. Aangekomen bij de Arena zet ik mijn fiets neer en met eerbied en blijdschap betreed ik de groene cirkel. Ik doe mijn tas af en leg mijn matjes in het gras. Het ronde grasveld is veilig en beschut ingesloten door een ronde dijkvormige verhoging onderbroken door vier ingangen waardoor de arena betreden kan worden. Ik klim omhoog en ga zitten. Ik sluit mijn ogen en hef mijn gezicht op naar de zon. Ik adem diep in en glimlach. Ik wacht geduldig. Het is eindelijk weer zover.
Al snel druppelen ze binnen. Ashtangi’s. Oftewel gewone stervelingen van vlees en bloed die Ashtanga Yoga beoefenen. Allemaal verschillende mensen. Mensen van verschillende leeftijden. Mensen met verschillende posturen. Mensen met verschillende thuissituaties, verschillende werkzaamheden. Mensen met verschillende kleding. Mensen met verschillende uitdagingen, verschillende angsten, verschillende zorgen. Mensen die nog maar net begonnen zijn en mensen die het al wat langer doen. Mensen met lange rekbare hamstrings, mensen met korte stugge hamstrings. Uitbundige mensen en stillere mensen. Mensen die praten en mensen die luisteren. Mensen die glimlachen en mensen die schaterlachen.
Ik begroet ze allemaal en het steekt even dat ik ze geen knuffel kan geven. Maar dankbaarheid overheerst en al snel staan we samen aan de voorkant van onze matten. Het gemompel verstomt. Iedereen is er klaar voor, iedereen is er aan toe.
En als we samen onze handen voor ons hart brengen, onze blik laten rusten en tegelijkertijd onze ademhaling opstarten, zijn we helemaal niet meer verschillend. Ineens zijn we hetzelfde. Met allemaal onze voeten op de grond en ons hoofd in de lucht. Met allemaal een hart dat het goed met ons voorheeft en een hoofd dat ons soms zonder kwade opzet lastigvalt. Met allemaal een lijf dat tegen ons spreekt, of we het nou horen of niet. Met allemaal de wens dat onze geliefden gelukkig en veilig en gezond zijn. Met allemaal de intentie om goed te doen, op onze eigen manier. Met allemaal onze eigen kwetsbare en onhandige momenten, die anderen ons sneller vergeven dan wij onszelf. Met allemaal onze momenten van heldhaftigheid, ook als we dat zelf niet zien of vinden. Met allemaal diep in ons een plek van liefde en stilte en wijsheid, zelfs als we die soms even kwijt zijn. Allemaal dezelfde verschillende mooie mensen.
Adem in voor ohm…..
Chantal
