Lieve Sjoerd,
Keihard en zonder twijfel zei ik 20 jaar geleden ja toen de ambtenaar van de burgerlijke stand me vroeg jou tot mijn man te nemen. Het voelt alsof de grijns die ik toen de hele dag op mijn gezicht droeg, nooit is weggeweest. En eigenlijk is dat ook zo. Niet altijd zichtbaar en de ene keer wat meer aan de oppervlakte dan de andere keer, maar altijd in mijn hart. Een grote vreugdevolle grijns in een hart vol liefde.
In deze twintig jaar hebben we onze jongens gekregen en hebben we meerdere banen en huizen voorbij zien komen. En al die tijd was ik gelukkig en zeer tevreden met mezelf en met jou en met ons. Jij groeide en leerde en ik keek en genoot en golfde met je mee, onze ritmes altijd naadloos op elkaar aangesloten. Ik had nooit grote wensen en dromen.
En toen ging ik een paar jaar geleden mee met Esther naar een yogales. En die yoga, wat voor mij eerst alleen bestond uit de puur fysieke en uitdagende houdingen, die gooide mij in een stroomversnelling. Hoe harder ik riep geen behoefte te hebben aan ademhalen, stilzitten en mezelf beter leren kennen, hoe meer die behoefte tegen wil en dank groeide. Die pure fysieke houdingen doen vreemde dingen als je ze op dagelijkse basis met aandacht uitvoert.
Ik weet bij benadering hoeveel je van me houdt. En ik weet ook hoe dol je bent op mij en onze routines en verdelingen. En ik weet hoe je me alles gunt wat ik wil. Maar ik kan me ook zo goed voorstellen hoe spannend het voor jou moet zijn om me bezig te zien met alles wat ik tegenwoordig doe. Hoe vreemd het voor jou moet zijn dat ik plotseling die routines en verdelingen omgooi en ter discussie stel. Rare boeken lees, andere mensen ontmoet, constant cursussen en opleidingen volg. Samen met Esther een echte yogastudio uit de grond stamp.
Ik, jouw vrouw, die nooit meer dan vijf contacten in mijn telefoon had, geen idee had wat facebook nou eigenlijk was en ademende mensen zoveel mogelijk uit de weg ging. Ik, jouw vrouw, die altijd tevreden thuis zat, wiens leven volledig om jou en onze kinderen draaide.
En je blikt of bloost niet, je geeft geen krimp. Je blijft me aanmoedigen. Je blijft me steunen en uitdagen. Je maakt plaats voor al mijn wensen en verlangens, zelfs als je ze even niet begrijpt. Je schept ruimte die ik nodig heb. Niet zonder jou, maar met mij. En dat mijn liefste, vind ik echt zo belachelijk mooi. Dat mijn liefste, leert me ware liefde.
Twintig jaar nadat ik ja zei….
Heb ik nog altijd soms geen idee wat je denkt en kan ik het nog altijd meestal in je ogen lezen.
Weet je me nog altijd te verbazen.
Leer ik nog altijd van jou.
Geef je me nog altijd het gevoel dat ik het mooiste meisje op de dansvloer ben.
Laat je me nog altijd schaterlachen uit volle borst.
Kan je me nog altijd raken als geen ander.
Me boos maken tot op het bot. Maar nooit voor lang, al doe ik nog zo mijn best.
Kus je nog altijd mijn tranen.
Verzachten je handen nog altijd mijn pijn.
Ben je nog altijd de knapste man in het zwembad.
Loop je nog altijd naast me. Ridderlijk als je bent soms voor me en tegenwoordig dapper genoeg soms achter me.
Nog altijd zou ik ja zeggen.
Keihard en zonder twijfel.
