Uitkijken naar het uitkijkpunt.
Ja hoor, ik ben er weer. Ik ben weer op dat punt in mijn leven, waar ik me al vaker bevond. Je zou het een hobbel kunnen noemen. Zo’n punt waar je over heen moet op weg naar een nieuw uitzicht.
Toen ik een jaar of 10 geleden mijn klasgenootjes van de lagere school na zeer lange tijd weer ontmoette, werd ik me er heel bewust van dan ik een “transformatief” leven leid. Ik sprak daar met leeftijdgenoten die in de buurt waren blijven wonen waar we samen opgroeiden. Sommigen werkten inmiddels al geruime tijd bij hetzelfde bedrijf, hadden een huis gekocht, een gezin gesticht. Ik weet nog dat ik toen lichte jaloezie voelde naar het gegronde leven dat ze leefden. Sterke wortels diep in de grond met langdurige vriendschappen en zekerheden.
Ik daarentegen verhuisde ontelbare malen naar diverse locaties, bleef nooit ergens langer dan 4 jaar plakken, constant in beweging en veranderlijk als het weer.
Toch had mijn kronkelige levenspad een logische route. Tenminste voor mij. Achteraf bekeken.
Goed, even terug naar die hobbel die eigenlijk geen hobbel is, maar eerder het hoogste punt van een langdurig proces. Een proces van transformatie, wat blijkbaar geen eindpunt kent, tenminste tot nu toe niet voor mij. Transformatie, aldus wikipedia, heeft over het algemeen te maken met het overgaan van de ene vorm in de andere vorm. Kijk daar kan ik wat mee.
In de tijd dat ik optrad als straattheaterartiest vond ik het heerlijk om een verrassend beeld neer te zetten tussen nietsvermoedend winkelend publiek. Ze even uit hun dagelijkse sleur te trekken.
In de tijd dat ik theaterkostuums ontwierp, creëerde ik graag doorzichtige, vliesachtige wezens die zich langzaam en sierlijk voortbewogen in het holst van de nacht op feesten in clubs.
En in de tijd dat ik werkte als visagiste en haarstyliste hield ik ervan modellen om te vormen met grote haarstukken en stralende make-up.
En al die tijd muteerde ik zelf mee, vormde ik mezelf om, terwijl ik toch dezelfde bleef. Want elke keer als ik mezelf in de spiegel aankijk, zie ik dezelfde mezelf als ik vroeger zag. In wezen verander ik niet. Ik heb meer ervaringen en inzichten, dat zeker. Mijn meningen en opvattingen zijn veranderlijk, absoluut. En natuurlijk is mijn huid minder glad en blinkt mijn haar door grijze highlights. Maar in wezen ……
En we transformeren allemaal, op grote en kleine manieren, opvallend of minder opvallend, maar in wezen blijven we ons wezen.
Transformatie intrigeert mij. Ik zie de meeste van de mensen die yogales bij me volgen wekelijks. Sommigen hebben zo hun vaste plek in de ruimte, terwijl anderen steeds ergens anders neer strijken. Soms zie ik ze tijden lang knokken met houdingen die een enorme uitdaging voor ze zijn, totdat ze opeens op een punt komen waar ze berusting vinden in het gegeven dat deze specifieke houding voor hun er toch echt anders uit ziet dan dat ze wellicht zouden willen. En vanaf dat punt ontstaat weer een nieuwe reis op weg naar acceptatie, hervorming of andere uitdagingen. Ik vind dat prachtig om te zien, mede omdat het zo ontzettend herkenbaar voor me is. Al die gevoelens van onzekerheid, frustratie en opluchting die we tegen komen op ons levenspad. De één uit het anders dan de ander, en voelt het misschien ook anders. We lopen allemaal onze eigen weg en komen op verschillende momenten aan op zo’n hoog punt, waarop we een mooi overzicht hebben op de wereld om ons heen, dat punt waar je je misschien nietig voelt of overspoelt raakt. En we transformeren allemaal, op grote en kleine manieren, opvallend of minder opvallend, maar in wezen blijven we ons wezen.
Ik sta weer bijna op dat uitkijkpunt, ik ploeter nog even een tijdje door, maar ik voel de ijle lucht naderbij komen. Ik verheug me op de rust die over me heen zal vallen als een zachte verwarmende deken. Ik kijk er al naar uit om te genieten van het mooie uitzicht. Om daarna weer verder op pad te gaan op weg naar wie weet waar……..en misschien, zie ik je daar.
Namasté
Esther
