Zachte ogen
Dit weekend kreeg ik een bliksembezoek van een prachtig mooi mens. Ik zie haar sporadisch, maar altijd is het fijn en zelden verspillen we tijd aan oppervlakkigheden. Binnen vijf minuten heeft zij mij verteld hoe het gesteld is met de vorderingen van haar vallei-orgasmes en ik haar over de recente resultaten van mijn strijd met mijn haperend empathisch vermogen.
Ik zat op het moment dat ik haar zag midden in de voorbereidingen van een Yin Yoga les, die ik tegenwoordig steeds een ander thema geef. Ik zoek dan houdingen, anekdotes, parabels, slechte grappen en muziek uit die bij dat thema passen. Deze week had ik voor (zelf)compassie gekozen.
Mijn bijzondere vriendin houdt zich al jaren intensief bezig met de Taoïstische filosofie. Ze leeft haar leven voluit en zonder al te veel reserves. Ze eist daarbij niet weinig van zichzelf en legt haar latten hoog. De afgelopen tijd heeft ze harde lessen moeten leren over het respecteren van haar eigen grenzen en hoe bikkelhard lichaam en geest kunnen zijn als je blijft weigeren die te erkennen en eerbiedigen.
Ze vertelde me dat haar Tao-leraar haar had geadviseerd het leven, andere mensen maar vooral zichzelf wat vaker met zachte ogen te bekijken. Zachte ogen. Wat een mooi begrip. Waardevol. Met zachte ogen naar anderen kijken. Zonder direct een oordeel te hebben. Ons Ego vormt zo enorm graag en vaak razendsnel een oordeel. Gebaseerd op een gedachte, een emotie, een aanname. De wereld zou vast een stuk fraaier zijn als we wat milder voor elkaar zouden zijn. Als we ervan uit zouden gaan dat iedereen eigenlijk liefde en geluk nastreeft en maar zelden echt kwaadaardige intenties heeft.
Maar dan eerst de wellicht nog grotere uitdaging: met zachte ogen naar onszelf kijken. Amai! Want wat hakken we er toch op los soms. Als we ’s morgens de schijnbaar altijd in controle zijnde hagelwitte broek dragende buurvrouw begroeten, terwijl we deur van ons ontplofte huis dichttrekken (onopgemaakte bedden, een vloer bezaaid met muisjes en hagelslag (echt gestofzuigd gisteren), miraculeus gevulde wasmanden (echt leeg gisteren) en klodders tandpasta op de badkamerspiegel (echt schoon gisteren)). Als we daarna de kinderen slechts half aanhorend naar school jagen waar we met een knagend schuldgevoel nog snel de pindakaas van hun wangen en ons T-shirt afvegen. (Heel fijn als jouw ochtenden er anders uitzien, je snapt vast wel de strekking van mijn betoog). Als we ons vervolgens naar ons werk haasten waar we weer niet genoeg voor onszelf opkomen of juist weer te snel uit onze slof schieten en dat scenario dan eindeloos in ons hoofd afspelen, terwijl we fronsend onze ronde billen in de weerspiegelende ruit bekijken. Nooit goed genoeg. We laten dat stemmetje in ons hoofd tegen ons praten op een manier die we nooit zouden tolereren indien iemand zo tegen onze zus, dochter of beste vriendin zou praten.
En we schieten er helemaal niets mee op. Ons leven wordt niet fraaier als we onszelf keihard neersabelen wanneer iets niet helemaal loopt zoals we vinden dat het wel zou moeten lopen. Sterker nog, het werkt vaak juist averechts. We verlammen, of stoppen weg of slaan door naar de andere kant en zwelgen in zalig zelfmedelijden (wat overigens niets met zelfcompassie te maken heeft).
Dus laten we morgen wakker worden met zachte ogen. Als cadeautje voor jezelf en voor de rest van ons. Dan kijk ik met zachte ogen naar jou en dan kijk jij met zachte ogen naar mij.
Namasté
Chantal
