Stille groei
Na 3 maanden zomerweer kwam daar plots de dag dat de heerlijke korte broeken ingeruild moesten voor de schurende lange. Vol weerzin werden ze ergens onder uit de kast gegrist om daarna aangetrokken te worden. “Heb jij een broek van je broer aan” vroeg ik aan de langste van de tweeling. “Echt niet, dit is de mijne” was zijn antwoord op een manier waarop alleen een 8-jarige dat kan. “Echt niet” antwoord ik hem terug, op een wijze waarop alleen een licht geïrriteerde moeder dat kan.
Even was het stil. Oeps, hij had gelijk, het was zijn broek. En die 7 centimeter bloot onderbeen kwam niet door te heet wassen. Zonder dat hij en ik het door hadden was hij gegroeid, zomaar vanzelf, beetje bij beetje, stilletjes de lucht in.
Vandaag kwam er ineens een herinnering naar boven. Eind vorig jaar werd mij, op een bijeenkomst van het broodfonds waar ik bij ben aangesloten, de vraag gesteld waar ik mezelf zag over 5 jaar. “Dan run ik een eigen yogastudio” was mijn spontane antwoord. Diep in mijn hart golfde tegelijkertijd een vlaag van onzekerheid op en ik vroeg me af of ik niet met een beetje teveel bravoure mijn droom had uitgesproken.
Nou blijkbaar niet, want driekwart jaar later heb ik mijn eerste lessen erop zitten in onze sfeervolle, fijnschalige, prachtige EsTaYoga studio. Zonder dat ik het doorhad zijn we, zomaar vanzelf, beetje bij beetje, stilletje gegroeid.
Zonder het gevoel te hebben gehad hard te moeten werken om onze droom te realiseren. Zonder keiharde discipline. Geen druppeltje zweet. Alleen maar lol, passie, fijne uitdagingen en vriendschap. Niks geen bedrijfsplan, ondernemerscursus of coaching. Gewoon liefde, eerlijkheid en een intern kompas.
En terwijl ik terugkijk op de afgelopen maanden zie ik hoe het pad zich als vanzelf heeft ontvouwen. Hoe de kansen die er lagen gepakt zijn en hoe de tegenslagen ons de juiste kant op dirigeerden. Alle kleine cadeautjes die ons vol overvloed zomaar werden aangereikt alsof het zo moest zijn. Misschien is dat ook wel zo.
En terwijl ik gutsend van het zweet in het veel te kleine pashokje met twee eigenzinnige kleine (oh nee, grote) jongens broeken sta aan- en uit te trekken, voel ik me intens gelukkig en dankbaar dat soms het leven gewoon stilletjes van zelf doorgroeit, zomaar beetje bij beetje.
Namasté
Esther
