Eerlijkheidshalve
Oké. Met de billen bloot. In mijn vorige blog schreef ik met redelijk wat bravoure dat ik me van nature makkelijk kan terugtrekken om stilte in mezelf te vinden. Sinds ik dat geschreven heb, knaagt het. Want ik realiseerde me dat het maar ten dele waarheid was. Dat stukje over stilte in mezelf is namelijk relatief nieuw, zeker niet van nature en al helemaal niet makkelijk.
Ik kan me inderdaad erg goed afsluiten. Ik kan me echter niet alleen goed afsluiten van de buitenwereld, helaas kan ik me ook heel goed afsluiten van mijn eigen binnenwereld. En als ik me afsluit voor mijn omgeving, luisterde ik tot voor kort helemaal niet naar mijn lijf. Ik luisterde ook niet naar mijn gedachten of gevoelens. En ik luisterde al helemaal niet naar de stilte in mezelf. Alsjeblieft niet, zeg.
Zolang ik me kan herinneren houd ik mijn hoofd constant bezig. Als kind leerde ik sprookjes en prentenboeken uit mijn hoofd zodat ik die, als mijn nachtlampje uit moest, hardnekkig kon blijven herhalen in mijn hoofd. Om maar niet naar mezelf te hoeven luisteren. Toen ik ouder werd en zelf de baas over mijn nachtlampje, las ik steevast dikke boeken totdat ik in slaap viel. Om maar niet naar mezelf te hoeven luisteren. Voor mij is het doodgewoon om de tafel van 73 in mijn hoofd op te sommen als afleiding. Het aantal e’s te tellen in spreekwoorden, eindeloos te worteltrekken. Om maar niet te hoeven luisteren. Naar mijn lijf, mijn gedachten, mijn gevoelens. En vooral niet naar die doodenge stilte en wat er in de diepe duisternis daarvan allemaal verborgen zou kunnen liggen.
Tot yoga. Want yoga heeft alles op zijn kop gezet. Ik denk dat het zomaar zou kunnen dat sommige dingen pas naar je toe komen als je er klaar voor bent. Yoga kwam volkomen onverwacht in mijn leven en ik was vooral gecharmeerd van de fysieke voordelen. Ik was al zolang gewend aan het veilig hoog en droog ronddolen in mijn denkwereld en het negeren van de rest, dat ik me er niet eens bewust van was. Ik riep tegen iedereen die het wilde horen dat ik niet op zoek was naar rust in mijn hoofd en schone chakra’s, maar naar fysieke kracht en flexibiliteit en energie.
Maar Yoga heeft de neiging hardnekkig te sijpelen. Stiekem en slinks doet het net alsof het oké is dat je alleen de fysieke kant ervan waardeert. Stilletjes verleidt het je om, wanneer je er klaar voor bent, af en toe in stilte een luisterend oor te bieden. Dat onheilspellende gevoel te omarmen en te stoppen met tellen. Althans in mijn geval. Ik ontdekte tot mijn grote opluchting dat ik weinig te vrezen heb van stilte. Ik ontdekte tot mijn grote verbazing dat die stilte me mentale spierballen geeft, die veel krachtiger zijn dan mijn lichamelijke. En ik ontdekte tot mijn grote verrukking dat mijn binnenwereld veel interessantere dingen te vertellen heeft dan uit mijn hoofd geleerde teksten en saaie rekensommen.
Namasté
Chantal
