De gezelligste tijd van het jaar.
Het is weer die tijd van het jaar, waarin de ongedwongen, doch niet te negeren activiteiten de overhand lijken te gaan nemen. Surprises, gedichten, cadeautjes, pepernoten, bomen en uitgebreide hapjes. Ook de natuur draagt haar steentje bij met natte druppels, bevroren vingers en rukkende winden. En die stormachtige winden waaien ook hier bij mij in huis, voornamelijk na schooltijd en in de weekenden. Die storm uit zich in rollende ogen, die natuurlijk gepaard gaan met diepe harde zuchten. En blijkbaar is het standaard antwoord op alles wat ik vraag een keiharde NEE, vaker wel dan niet al schouderophalend gevolgd door “daar heb ik geen zin in” of “oh, ben ik vergeten”. En de tijd voor en na een scherm wordt voornamelijk gevuld met vragen om een snoepje, hangen aan en tegen een ouder of, nog opbouwender voor de sfeer in huis, ruzie maken met een broer. Nee, het is daadwerkelijk de gezelligste tijd van het jaar. (Ja, ik ben cynisch).
In dit soort tijden kijk ik regelmatig vragend naar mijn yogamat. Hopend dat deze het ultieme antwoord gaat geven op de vraag hoe ik nu in vredesnaam mijn rust kan bewaren en er ook nog een les uit kan trekken, als een ware yogi. Wat zou het heerlijk zijn om te ontsnappen naar een ver exotisch oord met wuivende palmen en gele, alcoholvrije of misschien juist niet, cocktails met ananasrietjes. Met mijn blote voeten badend in de warme groen-blauwe zee aan het spierwitte strand genietend van de zachte ruisende wind. Ik snap die monniken van vroeger wel die zich terugtrokken in een grot, weg van alles en iedereen.
Maar mijn verstand en ervaring weten ook wel dat jezelf helemaal terugtrekken en mijmeren over dingen die niet zijn, geen oplossing is.
Gewoon zijn in het hier en nu. Gewoon. Gewoon? Hoe dan gewoon?
Hoe blijf ik bij mezelf als elk woord wat ik zeg een aanleiding blijkt te zijn voor het verhaal van een ander. Als elke beweging die ik inzet een reden blijkt om mij te volgen. Als zelfs alles wat ik me in mezelf bedenk, hardop beantwoord wordt door zo’n mini mens.
Begrijp met niet verkeerd, ik hou onvoorwaardelijk van ze. Ik transformeer vliegensvlug in een leeuwin als hen onrecht aangedaan wordt. Maar soms, of best vaak eigenlijk, word ik knijtergek van ze en wil ik ter plekke op zoek naar twee stukken behang van ongeveer 1,5 meter hoogte, waar ze precies achter passen.
Als ik me dan weer heb laten verleiden tot slechte moedergedachtes, voel ik me vervolgens natuurlijk weer schuldig en neig ik naar overcompenseren in aandacht en liefde….. ingewikkelde shizzle hoor, moederschap.
Oke, gewoon zijn in het hier en nu. Ik vind het een gigantische uitdaging. Helemaal in tijden als deze, waar externe prikkels als een vuurpeloton om me heen staan. Elke dag blijft een oefening, waarbij ik regelmatig uit het moment val en soms pas weer uren later er terug in kruip. Maar die korte momenten dat het wel lukt, zijn als een wortel voor mijn neus. Ik ruik het, ik verlang er naar en blijf mezelf uitdagen om heel af en toe toch dat hier en nu te kunnen pakken. Oefening baart kunst ….. toch ?
Namasté.
Esther
