Pleidooi voor de liefde
Je leest het regelmatig. In enquêtes en onderzoeken naar geluk of geluksgevoel. Die enquêtes en onderzoeken worden gedaan om er achter te komen wat dan precies de bepalende factoren zijn voor ons geluk of geluksgevoel. En ik zie dan vrijwel altijd dat Gezondheid een prominente plaats inneemt op het scorebord. Meestal op nummer 1. Hoog op de ranglijst. In ieder geval hoger dan Liefde.
Hoger dan Liefde? Ben ik dan zo’n hopeloze romanticus? Serieus, mensen, Gezondheid boven Liefde? Dus liever fit, gezond en liefdeloos door het leven, dan krakkemikkig bemind worden? Liever blakende, roze, maar onbekuste wangen, dan jouw pijnlijke vingers verstrengeld in die van je lief?
Ik weet wel wat ik op 1 heb staan, en op 2, en op 3. Liefde.
En ineens bleef ik midden in de zin stil. Mijn stem, mijn adem stokte.
En vanmorgen fietste ik naar huis nadat ik mijn jongens naar school had gebracht. Ik zong hard een vreselijk liedje dat al ruim drie weken als een kapotte grammofoonplaat in mijn hoofd vastzat. Ik zong het keihard, zonder enige gene, alle blikken negerend, in de hoop dat ik het er voor eens en altijd uit zou kunnen zingen. En plotseling toen ik er luidkeels en ongetwijfeld vals weer een zin uitbrulde, hoorde ik, eigenlijk voor de eerste keer in die drie weken, de tekst. Het liedje ging over degenen die een leven leiden zonder Liefde. En ineens bleef ik midden in de zin stil. Mijn stem, mijn adem stokte. En even leek het alsof alles om me heen ook stil was. Een gloeiend gevoel van dankbaarheid overspoelde me en ik weet niet zeker of ik de tranen in mijn ogen helemaal aan de gure herfstwind kon wijten. Ik realiseerde me opeens iets wat ik misschien soms als vanzelfsprekend ervaar. Namelijk: Ik heb lief.
Ik hou van. Ik bemin. Ik voel Liefde. En niet weinig. Ik heb het voorrecht te houden van 4 prachtige en heerlijke zoons. Van een adembenemend fantastische man. Van zorgzame ouders en bonusouders. Van betrokken en fijne zussen. Van een grote en bijzondere broer. Van hun goed gekozen aanhang. En van mijn lieve vriendin. Bam! Wat een rijkdom. En het wordt nog erger. Ik weet en ik voel dat ik het bizarre geluk heb dat zij ook van mij houden.
En Yoga heeft er aan bijgedragen dat ik meer van mezelf ben gaan houden.
En misschien vind je dat ik geen recht van spreken heb. Misschien denk je, makkelijk praten. Ik heb inderdaad geen nare ziekte of een ernstige handicap. Dat is waar en mijn hart gaat uit naar de mensen die dat wel hebben. En ik wens ze sterkte, kracht en Liefde. Ik val inderdaad in het niet bij de ontelbare afschuwelijke gezondheidsproblemen waar mensen aan kunnen lijden, maar toch vind ik dat ik na 20 jaar pijn mijn zegje mag doen. Al 20 jaar lang heb ik elke dag pijn, dag in dag uit. En als ik de liefde mag blijven geven en krijgen die ik nu in mijn leven heb, dan teken ik zonder aarzelen voor nog eens 20 jaar pijn. Met liefde en zonder twijfel.
Dus klim ik op de barricade voor Liefde.
Hup Liefde.
Namasté.
Chantal
