Ochtendritueel.
En terwijl ik mijn soep door de zeef giet, realiseer ik me dat ik er beter een pan onder had kunnen zetten. Vloekende woorden producerend zie ik met pijn in mijn hart de overheerlijke soep door de gootsteen verdwijnen.
Het begon vanochtend al toen ik wakker schrok uit een verwarrende droom. Het was licht buiten. Hè, dat kan helemaal niet. Na drie weken griep en een week vakantie had ik me voorgenomen vandaag weer te starten met mijn yoga meditatie ritueel. Wekker een uurtje vroeger dan dat de dag eigenlijk hoeft te beginnen en een vol uur aandacht voor mezelf.
Ongeveer een jaar geleden begon dit verlangen bij me te broeien. Nu moet ik toegeven dat ik altijd al een ochtendmens geweest ben. Tijdens toetsweken op de middelbare school zette ik mijn wekker ook altijd vroeg om nog even te leren. ’s Avonds is mijn energiepeil laag en kan ik me er vaak niet meer toe zetten om een uur op mijn mat te kruipen (behalve als het met een kussen en dekentje is).
Het leek me vorig jaar dus een goed idee om de dag met dit uurtje aandacht te starten. Na een aantal maanden twijfelen besloot ik toch om het te gaan doen. Van maandag tot en met vrijdag zou ik mijn wekker op 6 uur zetten, in het weekend gaf ik mezelf vrij. In het begin vond ik mezelf een behoorlijke yoga-nerd. Ik koppelde er maar meteen een projectje genaamd #morningpractice aan vast en plaatste elke dag na de sessie een foto op Social Media met daarbij wat zinnen over wat ik mee had gemaakt die ochtend of met een toepasselijke spreuk. Daar kreeg ik vaak bemoedigende en fijne reacties op, wat me weer stimuleerde om door te blijven gaan.
Het meest wonderlijke van de dag beginnen met aandacht voor jezelf, is dat er heel wat meer blijkt te spelen en rond te dwalen in je lijf dan dat ik me realiseerde. Op de mat kwamen allerlei emoties, gedachten en gevoelens voorbij. De ene keer kon ik echt in het hier en nu zijn, de dag erna vloog ik alle kanten op. Dan kon ik weer verbinding maken tussen mijn gedachten, mijn lijf en mijn gevoel, daarna verdronk ik in mijn pijn. Soms richtte ik me op het “onder de knie krijgen” van een ondoenlijke pose, met daarbij alle bijbehorende frustraties en irritaties. Kortom: mijn leven ontvouwde zich elke ochtend weer opnieuw op mijn yogamat.
Er was iets wonderlijks gebeurd, want de dagelijks terugkerende zelf opgelegde structuur, waar ik tot nu toe in mijn leven wars van was, begon me steun en balans te geven. Ik keek er zelfs naar uit, wanneer ik in de avond naar bed ging. Iets waarvan ik vooraf dacht dat het een opgave zou worden, bleek mijn anker te zijn geworden. Een veilige plek waar ik dagelijks de dag mocht beginnen.
En na vier weken uit mijn eigen ritme te zijn gestapt, begon ik ook te voelen wat dat met me deed. Ik had moeite met focussen en concentreren op waar ik mee bezig was. Ik irriteerde me sneller dan het afgelopen jaar het geval was. Ik kon geen connectie meer maken met mijn intuïtie. Ik voelde een algemeen onbehagen en gooide kostbare lekkere soep zo de goot in…….. tijd voor actie. Tijd om mijn eigen gecreëerde ritueel weer op te pakken. Tijd om weer te spelen en te voelen en de dag te starten met een uurtje voor mezelf. En misschien komt er af en toe wel weer een ervaring voorbij op Social Media en wellicht ook niet.
Namasté
Esther
PS Hoe voorkom jij dat je soep door de gootsteen giet? Laat een reactie achter.
