Zuurpruimen en zoetekauwen
Op maandagavond Tweede Paasdag eet ik met veel plezier en een licht nostalgisch gevoel een hele reep van mijn lievelingschocolade achter elkaar op. Wanneer ik daarna in slaap dreig te vallen tijdens het helemaal niet zo spannende einde van een slechte film spring ik mijn bed uit en haal een flinke handvol drop. Misselijk en tevreden val ik uiteindelijk in slaap om ’s morgens met een angstig gevoel wakker te worden. Wat nu?
Wat nu? Ik eet al twintig jaar elke ochtend een boterham met pindakaas en een boterham met apenhagelslag. Het verveelt me nooit, sterker nog, ik kijk er elke avond naar uit. Een flinke pot thee erbij en de dag mag beginnen. Maar niet deze dinsdagochtend. Sjoerd en ik hebben namelijk besloten om een week lang geen suiker te eten. Als een soort experiment, een bewustwordingsproces en ook om gewoontes te doorbreken. Ach, en ik ben toch zo dol op gewoontes.
Wat ook meespeelt is dat ik de laatste tijd (ja inderdaad, sinds ik door yoga meer in contact aan het komen ben met die hele ellendige gevoelswereld) merkte dat ik, onervaren als ik ben, gevoelens aan het verwarren was met honger. Elke keer wanneer ik een onbeduidend, onherkenbaar of onwelkom gevoel in mijn buik waarnam, dacht ik ‘hongerrrrrr’ en stopte ik wat in mijn mond. Tot ik erop geattendeerd werd dat dat hele gevoelscentrum ook in je buik zit. Hmmm. Misschien toch geen honger dan, maar gevoelens. Hè bah.
Dus, daar ging ik. Van mijn zoete boterhammen naar een kom vol yoghurt met blauwe bessen en walnoten. Pfff. En geen thee. Want ik vind thee dus alleen maar lekker als ik er iets zoets bij eet. Mijn lief had het nog zwaarder, want die lust niet zo gek veel gezonde dingen. Doperwten en sperziebonen, dan houdt het wel op. Ik daarentegen heb de mazzel net zo dol te zijn op komkommers, bananenmuffins, avocado’s, havermouttaartjes en zongedroogde tomaatjes als op chocola, snoep en drop. Hij niet. Terwijl ik dit schrijf zitten we op dag 7 en ik kan in alle oprechtheid zeggen: hij heeft het bijna niet overleeft. Mentaal gezien dan, hè. Maar hij heeft het toch gedaan.
Nachtelijke zweetdromen over baden vol chocolademelk.
En wat hebben we ons ellendig gevoeld die eerste drie dagen! Want uiteraard gingen we ‘cold turkey’. Met als gevolg hoofdpijn, vermoeidheid, spierpijn, stemmingswisselingen (lees: chagrijnigheid). Nachtelijke zweetdromen over baden vol chocolademelk (Sjoerd) en kledingkasten zonder nutteloze kleding, maar vol chocoladerepen (ik). We konden gelukkig dwars door onze ellende en klaagzang de humor ervan blijven inzien en hebben elkaar door de eerste dagen heen getrokken. Sjoerd heeft kilometers gelopen met de hond en ik heb heel veel Yin Yoga gedaan. Dat hielp.
En het doel is bereikt. We wisten theoretisch al wel dat er zo vreselijk veel suiker aan bijna alles wordt toegevoegd, maar toch zijn we echt nog zwaar onder de indruk van de praktijk.
Ik heb door deze week allerlei lekkere varianten voor ontbijt, lunch en tussendoortjes gevonden. Sjoerd heeft een goed gesprek gehad met onze jongens en gaat in goed overleg hun snoep- en zoet beleggebruik matigen. Om het goede voorbeeld daarin te geven, gaat hij zijn eigen voorraad zoetigheden voortaan beter voor hen verstoppen.
En ik heb ontdekt dat als ik dingen voel in mijn buik en daar even aandacht aan geef, dat dat gevoel gewoon vanzelf weer verdwijnt. Nou ja, zeg. En morgenochtend ga ik misschien wel vrijwillig nog een keer ontbijten met yoghurt en fruit en noten. En daarna fiets ik naar de supermarkt en haal ik een pak chocolademelk en een grote reep chocola.
Namasté.
Chantal
Voor welke zoete lekkernij mogen ze jou ’s nachts wakker maken? Laat het ons weten.
