Tussen je oren, ja ja.
Zoals ik al eerder schreef was ik in het begin van mijn pijncarrière maar weinig ontvankelijk voor de suggestie dat de pijn tussen mijn oren zou zitten. Sterker nog, daar werd ik woest om. De woorden kwamen op mij over alsof ze wilden zeggen dat ik me alles maar inbeeldde. Alsof ik alles verzon en de pijn niet echt was. Ik wenste de onbevreesde, de onwetende, de ongevraagde-mening-spuier een week lang mijn pijn (en een tik op zijn oog) om daarna nog eens te praten over dat hele tussen mijn oren ding.
Veel later, na mijn boze fase, is het me nog wel eens gezegd en toen raakte het me niet meer. Ik was inmiddels veel te moe van alle pijn om me sowieso door meningen van anderen te laten raken.
Elk nadeel heeft zijn voordeel.
En nu, nog veel later, vertel ik de dappere deelnemers van onze pijncursus zelf dat de pijn tussen hun oren zit. Met een kleine, zeer belangrijke en onderbouwde nuancering: Dat de pijn tussen hun oren kan beginnen.
Ons lichaam is echt een knap staaltje werk. Wat ons lichaam elke seconde, elke minuut, elke dag voor ons doet, zonder dat we daar naar om hoeven kijken, gaat onze verbeelding ver te boven. Ons lichaam beschikt over klokkenluiders, teamplayers, opruimers, doorvertellers, spionnen, schoonmakers, doorgeefluiken, aanjagers, sussers, soldaten, verplegers en prachtige ketens van automatische reacties tussen veel verschillende losse schakels.
Onze pijnreactie zit ook zeer vernuftig en ingenieus in elkaar en heeft als enige doel om ons te beschermen. Een indrukwekkende reeks van acties vindt in razendsnel tempo plaats zonder enige bewuste inmenging van onze kant en dit alles om onze overlevingskansen te vergroten.
Applaus voor je lichaam. Ja, serieus, doe maar even.
Wat ik niet wist is dat wanneer pijn chronisch wordt, je lichaam niet meer volgens dezelfde spelregels reageert op een pijnprikkel zoals het dat doet bij acute pijn. Als pijn chronisch wordt, dan maakt je lichaam er eigenlijk een beetje een potje van. (Goedbedoeld, dat wel).
En dat tussen je oren ding werkt dan zo: elke keer dat er een pijnreactie plaatsvindt, slaan je hersenen bruggen. Bruggen tussen alle gevoelens, gedachten, emoties, prikkels, gebeurtenissen die op dat moment samengaan met de ervaring van pijn. Wanneer de bruggen vaak genoeg geslagen zijn en daardoor stevig genoeg zijn, kan alles wat je hersenen met pijn associëren een volledige pijnreactie uitlokken. En zoals dat bij bruggen het geval is, werkt dat beide kanten op. Specifieke gedachten en gevoelens kunnen dan daadwerkelijk pijnopwekkende veranderingen uitlokken in lichamen met chronische pijn!
Chronische fysieke pijn kan dus letterlijk beginnen in de hersenen en zich daarna een weg banen naar het lichaam.
De onbeschaamde vlerken hadden dus toch een beetje gelijk. En alhoewel ik niet zeker weet dat ze het op die manier bedoelden, geef ik ze met een warm hart het voordeel van de twijfel.
Chantal
Dus je lichaam maakt er geen potje van maar je hersenen ( trouwens ook een onderdeel van je lichaam).
Dat het tussen je oren zit, is wat mij betreft een ander perspectief dan de gangbare. We luisteren teveel naar het eenzijdige geschreeuw van de ratio en van bedoelde raad, adviezen, wetenschappelijke bewijzen en verdere gerichte, oorverdovende en zwaar overschatte hulp om de pijn te bestrijden.
Dit leger van ritmisch ( in)stampende medische aanwijzingen heeft stevige bruggen nodig.
Op het moment dat het lichaam deze bruggen zinloos maakt, door deze niet meer te gebruiken, zal de pijn verminderen en mogelijkheden openen om de pijnoorzaak aan te pakken. Dat laatste zou dan een wonder zijn en voor sommigen een brug te ver.
Thom
Overbruggende wonderen zijn mooie dingen. Dank voor je bijdrage Thom.