Wordt vervolgd ….
“En speciaal voor Esther is de volgende pose: het smeltende hart,” hoor ik haar zeggen tijdens een yin les. Met een liefdevolle doch enigszins besmuikte blik kijkt ze me aan. En bedankt Chantal!
Bij yoga wordt vaak gezegd dat de poses die je het meest probeert te omzeilen of ontwijken, juist de houdingen zijn die je aandacht behoeven.
In het geval van het smeltende hart, ook wel puppypose genoemd, zit mijn weerstand voornamelijk in het vreselijke ongemak dat ik in mijn schouders voel. Geen pijn hoor, puur ongemak. Daar zou ik dus best nog wat ruimte kunnen gebruiken. En zo heb ik nog wel een aantal poses die confronterend zijn, zoals kraai en kopstand.
Ook buiten mijn mat is het een herkenbaar gegeven. Ik mag graag een gang in lopen met spullen die ik niet op mijn boodschappenlijstje heb staan, wanneer ik in de supermarkt op een afstandje iemand spot die ik liever niet spreek. Ik zet ook met alle liefde (en een beetje gêne) het geluid van mijn telefoon uit, zodat ik niet hoef op te nemen. Echt een super vaag excuus, ik weet het.
Hardop zingen is ook zo iets wat ik enorm kwetsbaar vind. Al mijn hele leven vind ik dat spannend, maar toch blijft het me ook trekken. Helemaal sinds ik enige tijd geleden de wereld van het chanten ontdekt heb.
Chanten is het, al dan niet zingend, herhalen van woorden of klanken. Het heeft als effect het harmoniseren van je ademhaling en hartslag en kan dus ook een meditatieve werking hebben. Gelukkig gaat het bij chanten niet om goed klinkende tonen, maar puur om je eigen stemgeluid. Maar toch blijf ik het zingen/chanten een beetje ontwijken. Ergens zit er iets in mij wat me tegenhoudt.
Toen ik laatst op mijn gitaar een mantra aan het uitvogelen was, kwamen mijn zoons direct op het geluid af. Vol overgave en zonder gêne zongen ze met me mee. Wat een blijdschap en vrijheid straalden ze uit! De kleine goeroe’s in mijn leven lieten me even zien en voelen dat samen zijn en samen doen het mooiste is wat er op de wereld bestaat.
Werk aan de winkel dus voor mij, want ik voel dat ik over die drempel wil en zal dus mijn kwetsbaarheid aan gaan. En dan hoop ik dat er een dag komt dat ik met mijn ukelele en mijn stem een yogales zal afsluiten.
Wordt vervolgd …..
Namasté
Esther
