Wanneer het verleden in het heden landt

Twaalf jaar was ik toen ik de folders voor werken als au-pair in Parijs aanvroeg. Mijmerend op mijn bed zag ik mezelf al struinen door die prachtige stad. Grappig genoeg nooit met Franse kinderen, maar eerder alleen. Om dan uiteindelijk neer te strijken op een terras van een typisch Frans cafeetje met een goed boek en een colaatje. Niet heel verbazingwekkend dat zo’n verblijf in Parijs er nooit van is gekomen. Maar de drang naar het avontuur bleef wel.

Na het afronden van mijn HBO opleiding was eindelijk de tijd daar dat ik mijn behoefte kon gaan vervullen. Ik vertrok voor een jaar naar Australië. Niets meer bij me dan een rugzak met wat kleding, een tandenborstel en mijn gespaarde geld.  En wat voelde ik me op mijn plek. De natuur zo prachtig, de vrijheid om te gaan en staan waar en wanneer ik wilde en al de bijzondere mensen die ik tegenkwam op mijn reis. Ik denk dat het gaan reizen op dat moment één van de beste keuzes uit mijn leven geweest is. Het legde een mooie basis voor het vervolg. Want door de stap te nemen om te gaan en mijn hart te volgen, vond ik mezelf. Of tenminste dat stukje waar ik al als tiener naar verlangde, maar waar ik toen nog niet bij kon.

Eenmaal terug in Nederland begon een andere reis. Want hoe geef je iets wat je ver weg bij jezelf gevonden hebt vorm in je land van herkomst. Eerst dacht ik dat dat sowieso niet kon en werkte ik hard om geld te sparen om weer te vertrekken. Ik reisde af naar Azië voor onbepaalde tijd. Ondanks dat ook daar de natuur prachtig was en de avonturen indrukwekkend, voelde ik dat het nèt niet was. Na 3 maanden besloot ik terug te gaan naar Nederland en daar een bestaan op te bouwen.

Al ketsend van het éne naar het andere vormde zich mijn leven. Met altijd mijn reis naar Australië of liever dat wat ik daar gevonden had, als rode draad waar ik me aan vast kon houden. Of misschien meer als een anker in mezelf, waardoor ik nooit te ver af kon dwalen van mijn blijkbaar onzichtbare, maar zeker wel aanwezige missie.

Sinds yoga weer in mijn leven is, lijken de ketsende bewegingen steeds korter en volgen ze elkaar dus ook sneller op. Veel dingen vallen op hun plek, dicht bij het anker. Yoga maakt mij steeds bewuster, waardoor ik nog beter voel wat het juiste is voor mij. En daardoor durf ik ook te spelen en het leven uit te dagen. Het maakt dat ik me vrij voel om te doen wat ik blijkbaar moet doen. Als een continuerende reis die voor me ligt en ik alleen maar hoef te volgen. En het voelt alsof mijn verleden in het heden is geland. En dat voelt als thuiskomen. Home sweet home.

Namasté
Esther