Mijn eerste Yogales – Chantal

Ik had helemaal geen interesse in yoga. Ik was ook in de veronderstelling dat ik helemaal geen behoefte had aan yoga. Ik had überhaupt geen behoefte aan lichamelijke inspanning of geestelijke ontspanning. De reden dat ik mijn eerste yogales volgde was van een heel andere aard.

Ik ga al zo lang ik me herinner als een zeer tevreden en rasechte einzelgänger door het leven. Ik heb mijn man en mijn kinderen. Daarnaast mijn familie en dat is het. Ik heb geen behoefte aan vriendinnen. Nooit gehad. Ik heb 1 vriendin opgedaan tijdens mijn studie, een eeuwigheid geleden, en het is te danken aan haar niet aflatende inspanning en doorzettingsvermogen dat wij elkaar 1 keer per jaar zien. En dat terwijl we op een steenworp afstand wonen. Ik heb haar al meerdere keren toestemming gegeven me te schrappen uit haar adresboekje, maar ze toont een verbluffende trouw en accepteert mijn onattentheid en initiatiefloos gedrag al jarenlang.

Ik voel gewoon nooit de drang om te delen, te kletsen, te winkelen, of taart te eten met andere vrouwen. Delen doe ik, indien nodig, met Sjoerd. Kletsen vind ik vermoeiend en van weinig nut, winkelen gaat veel sneller alleen en taart eten, tja, daar heb je toch ook eigenlijk geen omstanders bij nodig. Ik wil hier wel graag even een kleine kanttekening maken. Ik heb hele fijne zussen. Dat wel.

Maar goed, ik ben dus altijd behoorlijk vriendinloos door het leven gegaan en heb me daar altijd gelukkig bij gevoeld. Nooit een gevoel van gemis ervaren. Sterker nog, ik beschouwde mezelf als een behoorlijke geluksvogel. Vriendschappen en vrouwen, het leek me allemaal maar ingewikkeld.

Tot ik op het schoolplein een andere moeder tegenkwam. Haar zoontjes zaten bij een van mijn kinderen in de klas. En die speelden af en toe samen. En dan moet je afspraken maken, over wanneer je je kind waar weer mag komen ophalen. En die moeder, die raakte me. Ik weet ook niet goed hoe ik het moet uitleggen, maar iets in haar raakte iets in mij. En ik merkte (het duurde even want ik ben niet zo snel in dingen doorhebben) dat ik het prettig vond om bij haar in de buurt te zijn. Maar misschien kan je je voorstellen (waarschijnlijk niet, maar neem het dan maar van me aan) dat ik geen idee had hoe zulke zaken (lees: vriendschappen) in gang gezet worden. Ik vroeg advies aan Sjoerd, mijn sociale duizendpoot en held. Ik vroeg hem of het de bedoeling was dat ik haar officieel moest vragen ‘Vrienden’ te worden. Zoals je vroeger om verkering vroeg of werd gevraagd. Hij zei me dat dat wellicht een beetje vreemd zou overkomen. Hij legde me uit dat je geen vriendin neemt, maar dat je een vriendin wordt. Dat een vriendschap moet groeien, moet ontstaan. Dat er (waarom eigenlijk niet) geen vriendschapscontract is dat je samen ondertekent, met daarin alle voorwaarden en ongeschreven regels lekker zwartwit op papier. Helaas voor mij.

Pfff, wat een gedoe, dacht ik en liet het daarom maar voor wat het was. Een sociale held op sokken. Tot ik haar op een dag hoorde vragen aan een andere moeder: ‘Kom anders gewoon een keertje mee naar Yoga?’ En voor ik het wist hoorde ik mezelf zeggen: ‘Yoga, dat klinkt interessant, ik ga ook graag een keertje mee.’ Het klonk mij eerlijk gezegd helemaal niet zo interessant in de oren, maar ik had in ieder geval een zet gedaan op het onontgonnen vriendschapsgebied.

Al na tien minuten had ik spijt. Easy Flow? Welke grappenmaker had deze naam verzonnen. Mijn hele lijf protesteerde, alles deed pijn. Ik dacht bij elke houding alleen maar, hoe lang nog en wanneer houdt dit op.

Dus zo ging ik op een maandagmorgen in een joggingbroek mee naar een Easy Flow Yoga les. Al na tien minuten had ik spijt. Easy Flow? Welke grappenmaker had deze naam verzonnen. Mijn hele lijf protesteerde, alles deed pijn. Ik dacht bij elke houding alleen maar, hoe lang nog en wanneer houdt dit op. Ik ging ook voortdurend over mijn grenzen heen en luisterde totaal niet naar mijn lijf. Want ja, ik wilde het natuurlijk wel ‘goed’ doen. Tijdens de eindontspanning was ik gelukkig. Gelukkig dat het voorbij was. Ik dacht ‘nooit meer’ en laat dat hele vriendschapsding dan ook maar zitten. Maar de volgende ochtend gebeurde er iets bizars. Ik voelde dat mijn lichaam dit nog een keer wilde doen. Niet zo bruut en met meer liefde en beleid, dat wel, maar elke vezel in mijn lijf vroeg om meer yoga. En voor ik het wist, zocht ik op YouTube naar yogafilmpjes. Al snel bestelde ik een eigen mat en stond ik daar dagelijks op. En dat doe ik nog steeds.

En die moeder? Dat is Esther, de andere helft van EsTaYoga, dus ook dat is goed gekomen.

Zonder contract.

Namasté.
Chantal