Weet ik veel ?
Mijn zoontje en zijn vader vertrekken naar buiten voor een goed gesprek. Een ommetje door het dorp, want beiden functioneren beter als ze in beweging zijn. Na een klein kwartiertje komen ze opgewekt weer thuis. Als ik een uur later mijn zoontje naar bed breng en nog even bij hem ga liggen vraag ik hem waar ze het over gehad hebben. “Weet ik niet”, is zijn antwoord (standaard op elke vraag die ik hem stel over gevoelens, dus ik had het kunnen weten). “Ok……. (ik herstel me snel)…..voelde het goed ?” “Ja, heel goed” is zijn antwoord…….. ik weet genoeg.
Wat is dat toch met mij en weten. Al zolang ik me kan herinneren heb ik er een haat-liefde verhouding mee. Nooit had ik vroeger het gevoel dat ik genoeg wist, waardoor ik me vaak dom voelde in gesprekken met anderen. Helemaal met mensen die overal iets van weten. Kennis uit boeken kon ik tijdelijk vast houden, maar verdween ook weer als ik het niet meer nodig had (lees: als een test of examen voorbij was).
Maar wat is weten eigenlijk? Het woordenboek vertaalt het als: kennis hebben van iets. En begrip hebben van iets. Daar raak je mij dus al kwijt, want dat zijn in mijn beleving twee verschillende dingen. Ik kan namelijk wel heel goed iets begrijpen, zonder dat ik er kennis van heb. Maar dat is volgens mij een ander soort weten. Geen “hoofd”weten, maar een “hart”weten (in ‘de’ wetenschap wordt het ook wel je belly brain genoemd). Een intern gevoel, een innerlijk weten, mijn innerlijk vuurtje noem ik het altijd. Ik heb namelijk altijd heel duidelijk geweten wat te doen. Een soort innerlijk kompas wat mij brengt waar ik moet wezen. Alle beslissingen die ik genomen heb door naar dat “hart”weten te luisteren, waren precies goed. En op de momenten dat ik mijn “hoofd”weten liet overheersen, stootte ik mijn kop.
Zo heb ik ook een stresscontainer aan de linkerzijde van mijn nek.
Even terug naar mijn zoon. Als we ergens zijn en hij krijgt buikpijn, dan heeft hij of te veel gesnoept of pikt hij een sfeer op die hij onprettig vindt. Herkenbaar ? Voor mij zeker. Mijn lijf praat met mij en geeft signalen. Zo heb ik ook een stresscontainer aan de linkerzijde van mijn nek. Best handig als je je er nog niet bewust van bent dat je gespannen bent, en je lijf geeft het aan. Mooie manier van omdenken. Of zullen we het voortaan omvoelen noemen?
Want ik kan ook terug praten naar mijn lijf. Ik stap op mijn yogamat, tune in op mijn lijf, luister en voel. Ik zoek beweging waar ik het nodig heb, waar ik spanning of stress ervaar, waardoor mijn lijf los laat, energie weer gaat stromen en mijn stress vermindert. Hoe simpel kan het zijn.
Alhoewel ik naar mate ik ouder word steeds meer durf te staan voor mijn intuïtieve kennis, vind ik het nog steeds moeilijk om in een tijd en maatschappij te leven, waar “hoofd”kennis als wetenschap wordt gezien. Waar ander soorten van weten van tafel geveegd worden, omdat “men” het niet kan (be)grijpen. Alsof alleen het kunnen vasthouden, maakt dat iets bestaat. En wat ik zeker weet is dat er meer mensen zijn als ik. Mensen die weten met hun buikhersenen, die dingen aanvoelen en daar hun kennis vandaan halen. Maar ja, wat weet ik er nou van …….. weet jij het ?
Namasté
Esther
